ΕΛΛΑΔΑ - ΧΡΕΟΣ: Πώς στήθηκε η γιγαντιαία απάτη δήθεν διάσωσης της Ελλάδος από το χρέος

Η Ελληνική οικονομική κρίση ξεκίνησε ως κρίση δημοσίου χρέους πριν από εννέα χρόνια και έφθασε στο αποκορύφωμά της τον Μάιο του 2010, με την υπογραφή του Α’ Μνημονίου. Έκτοτε, παρά τα αυστηρά και άκριτα μέτρα λιτότητας που επεβλήθησαν από την τρόικα – ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ- με τον ευφημισμό «μεταρρυθμίσεις» για να σωθεί η σπάταλη Ελλάδα από τη χρεοκοπία, ακριβώς το αντίθετο συνέβη.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Η οικονομία κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, η ανεργία γιγαντώθηκε, η μετανάστευση των νέων θέριεψε και το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε από 126 % (σε σχέση με το ΑΕΠ) το 2009, στο 188 % το 2017.

Το παράδοξο της ελληνικής οικονομίας

Πώς εξηγείται το παράδοξο η οικονομία να ισοπεδώνεται από τα μέτρα λιτότητας, ενώ το δημόσιο χρέος να αυξάνεται εν μέσω πείνας και δυστυχίας; Η επεξήγηση δόθηκε, αρχικώς, πριν ο κόσμος αντιληφθεί τι ακριβώς είχε συμβεί, από τον πρώην επίτροπο των οικονομικών και νομισματικών υποθέσεων της ΕΕ, Ολί Ρεν (Olli Rehn): «τα προγράμματα διάσωσης καταρτίστηκαν για να σωθούν οι τράπεζες». Για να το ομολογήσει, μετά την ελληνική τραγωδία, λίγες μέρες πριν το τέλος της θητείας του και ο πρόεδρος του Eurogroup, ο πολύς Γερούν Νάισελμπλουμ, ενώπιον της Επιτροπής Απασχόλησης του Ευρωκοινοβουλίου.

Ως εκ τούτου, όλη αυτή η απρόσμενη συμφορά που έπληξε την ελληνική κοινωνία θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη αυτών που την βιώνουν και για τους νεωτέρους που θα τη διδαχθούν, έγινε όχι για να σωθεί η χώρα μας και να τεθεί σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά για να σωθούν οι τράπεζες και μαζί, το είδωλο του ευρώ.

Είναι λοιπόν φανερό ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος με την επιβάρυνση των κολοσσιαίων ζημιών των τραπεζών δεν είναι βιώσιμο. Συνεπώς, απαιτείται μια σημαντική διαγραφή του επαχθούς χρέους για να ξεκινήσει πάλι η ανάπτυξη.

Οι εμμονές των δανειστών

Η εμμονή των ευρωπαϊκών αρχών πλέον – το ΔΝΤ έχει διαφωνήσει ως προς τη βιωσιμότητα του χρέους και αποχώρισε από τη χρηματοδότηση του Γ’ Μνημονίου της δανειακής σύμβασης των € 86 δις, τον Αύγουστο του 2015- στην εφαρμογή της αποτυχημένης πολιτικής της «φιλικής προς την ανάπτυξη λιτότητας» αποτελεί εύλογη απορία. Διότι αφενός η χώρα έχει φτωχοποιηθεί, αφετέρου το δημόσιο χρέος, αντί να μειωθεί, έχει δραματικά αυξηθεί και, δεν δικαιολογείται ούτε με βάση τους πραγματικούς, αλλά ούτε τους ηθικούς λόγους.

Η βιωσιμότητα του χρέους

Παρότι η λύση της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους είναι η απαραίτητη συνθήκη για την επίλυση της μακροβιότερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης ενός ανεπτυγμένου κράτους σε καιρό ειρήνης, ωστόσο, από μόνη της, δεν είναι επαρκής. Όπως η μεταπολεμική εμπειρία επιδεικνύει, είναι ζωτικής σημασίας η κατάρτιση μιας ευρύτερης ατζέντας η οποία ασχολείται με την οικονομική δυσπραγία της Ελλάδος, αλλά και με τις σοβαρές δομικές ατέλειες του ευρώ.

Ο πρώτος και βασικότερος λόγος είναι η διαγραφή του αποκληθέντος και διεθνώς «ελληνικό δημόσιο χρέος». Η διάχυτη ελληνική και διεθνής γνώμη ότι ο εκτροχιασμός του δημοσίου χρέους οφείλεται αποκλειστικά στην κρατική ασυδοσία είναι εσφαλμένη, διότι όπως αναφέρθηκε, εμπεριέχει τεράστια χρέη ιδιωτικών τραπεζών που μεταβιβάστηκαν στους προϋπολογισμούς του κράτους. Τα ποσά υπερβαίνουν τα € 240 δις. Το θλιβερό, η πλειονότητα των κονδυλίων δεν εμπεριέχεται καν στο επίσημο δημόσιο χρέος του Υπουργείου Οικονομικών.

Συμπέρασμα

Έτσι έχουμε το οξύμωρο, ενώ το δημόσιο χρέος ανέρχετο στα € 299 δις το 2009, αυξήθηκε μόλις στα € 329 δις το 2017! Από την άλλη, απαιτήθηκαν τρία βάναυσα Μνημόνια συνολικού ύψους € 326 δις για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία! Δεν είναι εύλογο να τεθεί το ερώτημα, πως έγινε αυτή η μαγεία; Που πήγαν αυτά τα επιπρόσθετα λεφτά και ο κόσμος, γενικά, ζει μέσα σε μια πρωτόγνωρη μιζέρια, ανασφάλεια και, αρκετοί χάνουν και τα σπίτια τους;

Η απάντηση έρχεται όχι από Έλληνες ακαδημαϊκούς, αλλά από Γερμανούς. Η μελέτη με τίτλο «Που Πήγαν τα Χρήματα Διάσωσης της Ελλάδος;» παρουσιάζει τη ροή των κεφαλαίων των δανειακών συμβάσεων του Α’ και Β’ Μνημονίου, συνολικού ποσού €240 δις. Το κύριο συμπέρασμα είναι ότι μόνο €9.7 δις ή λιγότερο από 5% από το σύνολο που εκταμιεύτηκαν από τις δύο δανειακές συμβάσεις χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες της οικονομίας ! Το υπόλοιπο 95.5% πήγε για πληρωμές του χρέους και ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.

Και εμείς το έχουμε κρυφό καμάρι ότι οι τράπεζες μας ήταν εύρωστες, δεν είχαν τοξικά ομόλογα, τιτλοποιημένα προϊόντα και τα εξωτικά, CDOs και CDSs. Καλά να πάθουν «έλεγαν» τότε, οι πολιτικοί και οι ειδήμονες του χρήματος, «ας πρόσεχαν» οι εταίροι μας. Όμως, δεν είχαν αντιληφθεί ότι η Δαμόκλειος Σπάθη είχε ήδη πέσει επί των κεφαλών όλων μας.

*Σπυρίδων Λαβδιώτης, Former Senior Financial Analyst at Bank of Canada

———————————————

1 Το ύψος χρέους της Κεντρικής Κυβέρνησης το 2009 ανήρχετο στα € 298.8 δις ή 125, 8 % του ΑΕΠ (€ 237.5 δις), έναντι € 262.3 δις ή 108,7 % του ΑΕΠ (€ 242 δις) το 2008. Σε σύγκριση με € 328.7 δις χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης στα τέλη 2017 ή 187.6% του ΑΕΠ (€ 175 δις)· ΥΠΟΙΚ, ΟΔΔΗΧ, Eurostat.

2 Jeroen Dijsselbloem, από την κατάθεση στην Επιτροπή Απασχόλησης του Ευρωκοινοβουλίου, την 9η Νοεμβρίου του 2017. Ο Πρόεδρος του Eurogroup επιβεβαίωσε τη δήλωση του πρώην Επιτρόπου Ολί Ρεν ότι «τα προγράμματα διάσωσης εκπονήθηκαν για να σωθούν οι τράπεζες», λέγοντας ότι στο πρώτο στάδιο της κρίσης το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν οι τράπεζες : «χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου, με λάθος τρόπο κατά τη γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες· …ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος λέγοντας, πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχουν κάποιο δίκαιο». http://newpost.gr/oikonomia/638062 http://news247.gr

3 Με τη χρεοκοπία της Lehman Brothers τον Σεπτέμβριο του 2008, κορυφώθηκε ο πανικός της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης καθώς η διατραπεζική αγορά «πάγωσε». Λόγω του συστεμικού κινδύνου, οι ευρωπαϊκές τράπεζες οι οποίες είχαν αγοράσει ελληνικά ομόλογα και είχαν επίσης δανειοδοτήσει τις ελληνικές τράπεζες, ξαφνικά βρέθηκαν εκτεθειμένες με επισφαλή δάνεια και έλλειψη ιδίων κεφαλαίων. Οι ελληνικές τράπεζες με τη σειράς τους, ήταν επίσης εκτεθειμένες σε δάνεια υψηλού κινδύνου ύψους άνω των € 500 δις, ήτοι υπεράνω του 200% του ΑΕΠ (Το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα το 2009, Ιούνιος 2010, Ελληνική Ένωση Τραπεζών). Ως αποτέλεσμα, οι τράπεζες κάλεσαν την τότε κυβέρνηση να τις διασώσει. Αυτό έγινε με τον Νόμο 3723, ΦΕΚ 250, 9/12/2008 : «Ενίσχυση της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης». Τότε δόθηκαν τα πρώτα € 28 δις, εν συνεχεία, ξεπέρασαν τα € 240 δις. Γι αυτό η Ελλάδα, δεν είναι Κύπρος (€ 10 δις), Πορτογαλία (€ 78 δις) ή Ιρλανδία(€ 86 δις).

4 Rocholl J., and Stahmer Α., “Where did the Greek bailout money go?” ESMT White Paper, European School of Management and Technology, Berlin, 16/2/2016 (Ευρωπαϊκό Σχολείο Διοίκησης και Τεχνολογίας).

Διαβάστε κι άλλα ερωτιματικά : 

Πρώτο
 

Αρχές του 2009 χρωστούσαμε 290 δις. Πριν εννέα χρόνια το χρέος μας ήταν λοιπόν 290 δις. Υπερβολικό βέβαια και δε θα εξηγήσω τώρα με ποιο τρόπο και για ποιο λόγο χρωστούσαμε τόσα πολλά, αλλά το χρέος μας τόσο ήταν. Ήταν υπερβολικό το χρέος μας επειδή ίσως ήμαστε άτυχοι αφού αγοράζουμε τον στρατιωτικό εξοπλισμό μας πιο ακριβά από ότι οι άλλες χώρες… Την ασφάλεια των συνόρων της ΕΕ θα έπρεπε βέβαια να την αναλάβει η ίδια η ΕΕ και όχι μόνοι μας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Και το δημόσιο χρέος μας ήταν 290 δις και επειδή ο Καραμανλής είχε δώσει το Δεκέμβιο 2008 (με δανεικά-εγγυήσεις της ΕΕ) στις ιδιωτικές μας τράπεζες που διαχειρίζονται Ευρώ, ως κρατικές εγγυήσεις, 23 δισεκατομμύρια Ευρώ. Επειδή όμως αυτός παραιτήθηκε, οι τράπεζες το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αργότερα το επέστρεψαν (αυτό …άκουσα, μπορεί και όχι).
Δεν τα “χρειάστηκαν” επειδή δεν ήξεραν τι, πως και γιατί αυτός παραιτήθηκε. Και οι ίδιες αυτές τράπεζες δεν επέστρεψαν ποτέ τίποτε άλλο, παρά τα πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια Ευρώ που “χρειάστηκαν” στη συνέχεια.
Το 2010 με τον Παπανδρέου δίναμε για τρία και κάτι χρόνια περίπου 20 δις το χρόνο με μηδενικό επιτόκιο, για τη μείωση του τεράστιου χρέους μας (μια ευγενική …χορηγία της ΕΕ).
Το 2012 κάναμε με τον Παπαδήμο το εγκληματικό PSI όπου όλα μας τα δημόσια ταμεία έδωσαν 58 δις για αυτό το χρέος (χώρια από αυτά που “έδωσαν” οι ιδιώτες).
Σύνολο 290 δις – 23 δις – περίπου 70 δις – 58 δις = λιγότερο από 140 δις
Άρα το Δημόσιο χρέος της χώρας θα έπρεπε να είναι ούτε 140 δις. Και τα περίπου 20 δις το χρόνο που συνεχίζουμε να δίνουμε και μετά τη λήξη των μηδενικών επιτοκίων, για την εξόφληση των τόκων του χρέους των 320 δις, θα έπρεπε να μειώνουν κανονικά το πραγματικό χρέος των ούτε 140 δις. Και όχι να είναι μόνο οι τόκοι για το δήθεν Δημόσιο χρέος μας των 320 δις. Και άρα αυτό το πραγματικό χρέος μας των ούτε 140 δις θα έπρεπε με τα 20 δις το χρόνο που δίνουμε, να τείνει προς το μηδέν…
Αυτά τα περίπου 200 δισεκατομμύρια Ευρώ (320 που είναι τώρα το χρέος μας, συν τους τόκους που δίνουμε τα τελευταία χρόνια, μείον ούτε 140 που θα έπρεπε να είναι), περίπου το 65% του Δημοσίου χρέους, τα έδωσαν οι προδότες πρώην πρωθυπουργοί μας Παπανδρέου, Παπαδήμος και Σαμαράς, για τις “ανακεφαλαιοποιήσεις” των τραπεζών μας;
Την απλή προσθαφαίρεση την έκανα επειδή δεν μπορώ να βρω πως δώσαμε αυτά τα περίπου 200 δις στις τράπεζες μας. Βρήκα μόνο τα παρακάτω ΦΕΚ, που όμως όταν τα άνοιξα δεν βρήκα τα δις που αναφέρονται…:
ΦΕΚ 250, 9 Δεκεμβρίου 2008 – 23 δις
ΦΕΚ 65, 6 Μαΐου 2010 – 15 δις
ΦΕΚ 148, 3 Σεπτεμβρίου 2010 – 25 δις
ΦΕΚ 113, 18 Μαΐου 2011 – 30 δις
ΦΕΚ 203, 14 Σεπτεμβρίου 2011 – 30 δις
ΦΕΚ 256, 9 Δεκεμβρίου 2011 – 60 δις
ΦΕΚ 52, 12 Μαρτίου 2012 – 30 δις
ΦΕΚ 180, 20 Σεπτεμβρίου 2012 – 40 δις
Μήπως γι΄ αυτό το λόγο παραιτήθηκε ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου ξεκίνησε στη συνέχεια το …κόλπο; Σίγουρα όχι, απλά οι τράπεζες δεν το ήξεραν. Ο Καραμανλής παραιτήθηκε για κάποιον άλλο λόγο. Εάν ήταν το κόλπο να ξεκινήσει …εν αγνοία του, δε θα έδινε αυτός 23 δις στις τράπεζες ως κρατικές εγγυήσεις, λίγο πριν παραιτηθεί.
Ο Καραμανλής παραιτήθηκε επειδή ενέδωσε στους Ρώσους και συμφώνησε στον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Στη συνέχεια σημειώθηκαν πυρκαγιές σε όλη τη χώρα, έγιναν πανελαδικώς διάφορα σκάνδαλα, απόπειρες δολοφονίας εναντίον του και απαγωγή της συζύγου του.
Μήπως λοιπόν η παραίτησή του είχε κάποια σχέση με την Αμερική; Αναρωτιέμαι, δεν κατηγορώ…
Μέχρι όμως και ο ο Βαρουφάκης λέει ότι τα χρήματα που μας έδωσαν δήθεν για τις δικές μας τράπεζες, επεστράφησαν προς Γαλλία και Γερμανία για να διασώσει η Ελλάδα τις εκεί τράπεζες. Ή μάλλον ούτε αυτό, τα χρήματα ούτε ήρθαν ούτε έφυγαν, τραπεζικές εγγραφές έγιναν.
Μόνο που το λέει τώρα, δεν το έλεγε όταν ήταν υπουργός οικονομικών της χώρας και ούτε μας λέει πόσα χρήματα ακριβώς δώσαμε…
Όλοι μας όμως ξέρουμε ότι με τα μνημόνια, μας έδωσαν οι …εταίροι μας περισσότερα από 200 δις… Που πήγαν λοιπόν αυτά τα χρήματα;

Δεύτερο 

Δεν έχουμε λοιπόν δε δίνουμε και διενεργούμε έναν επίσημο λογιστικό έλεγχο του Δημοσίου χρέους για να δούμε πόσα πραγματικά χρωστάμε. Όταν λήξει αυτός ο λογιστικός έλεγχος και ακόμα και αν εμείς ως Ελλάδα χρειαζόμασταν πράγματι περισσότερα από 200 δις σε τρία χρόνια για τις τράπεζές μας (αποκλείεται αλλά …λέμε) και εάν ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε από μόνοι μας τις “χρηματοδοτήσεις” των ιδιωτικών μας τραπεζών (και όχι η ΕΚΤ όπως σίγουρα ισχύει αλλά λέμε …εάν) θα μας διαγράψουν το χρέος αυτό με παράδειγμα την Ισλανδία, αλλά και τον …Μεταξά. Τα διεθνή δικαστήρια σίγουρα θα μας δικαιώσουν και όσοι μας έδωσαν χρήματα μπορούν να ξεχάσουν τα χρήματα αυτά, εφόσον πήγαν για τις χρηματοδοτήσεις των τραπεζών. Ή να τους τα δώσει η ΕΚΤ.
Δήθεν ζούσαμε πάνω από τις οικονομικές μας δυνατότητες και μας έπεισαν ότι το χρέος μας δημιουργήθηκε επειδή πληρώναμε μισθούς και συντάξεις ή επειδή είχαμε πάρα πολλούς δημοσίους υπαλλήλους…
Εφόσον διενεργήσουμε λοιπόν έναν πραγματικό επίσημο λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους, τότε κανένας Ευρωπαίος, κανένας δανειστής, κανένας τοκογλύφος, κανένας “εταίρος” μας, δεν θα μπορεί να μας πει τίποτε επειδή δε θα πληρώνουμε μέχρι να λήξει ο λογιστικός έλεγχος.
Και αν δε δίναμε αυτά τα δις και φαλίριζαν οι τράπεζες κανείς δε θα έχανε τις καταθέσεις του όπως νομίζουν πολλοί, αφού τα χρήματα δε βρίσκονται στα ταμεία των τραπεζών αλλά έχουν δοθεί από τις τράπεζες για δάνεια και δεν υπάρχουν σε ρευστό.
Άρα πρέπει η Ελλάδα να κλείσει στη φυλακή για εσχάτη προδοσία, όλους αυτούς που την κατέστρεψαν, αυτούς που την καταχρέωσαν με περισσότερα από 220 δισεκατομμύρια Ευρώ δίνοντάς τα στις ιδιωτικές τράπεζες που διαχειρίζονται Ευρώ. Και αυτά προστέθηκαν στο χρέος μας. Και βεβαίως η εσχάτη προδοσία ποτέ δεν παραγράφεται, ούτε με το νόμο περί …μη ευθύνης υπουργών του Βεγγέλη Τούρκογλου (νυν Ευάγγελου Βενιζέλου). Για αυτό το λόγο πρέπει να κατηγορήσουμε όλους τους πρώην και νυν κυβερνώντες μας για εσχάτη προδοσία.
Και όλες οι υπογραφές τους δε θα “δένουν” την Ελλάδα, όταν αυτοί θα καταδικαστούν για εσχάτη προδοσία. Όλα τα ξεπουλήματα που πήγαν για το δήθεν χρέος μας (λιμάνια, αεροδρόμια, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, νοσοκομεία, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, ΕΛΒΟ, κλπ κλπ) θα επιστραφούν και πάλι στο δημόσιο.
Θα εξηγήσω τώρα γιατί δεν έπρεπε μόνοι μας να χρηματοδοτήσουμε το τραπεζικό μας σύστημα.
Αυτό που πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε είναι ότι την οποιαδήποτε χρηματοδότηση των τραπεζών («ανακεφαλαιοποιήσεις» και «κρατικές εγγυήσεις») την αναλαμβάνει η χώρα από μόνη της, μόνο εφόσον έχει εθνικό νόμισμα που το εκδίδει η ίδια. Και μόνο τότε. Και μόνο επειδή εκδίδει μόνη της το χρήμα. Και ακριβώς επειδή η χώρα εκδίδει μόνη της το χρήμα. Αυτό γίνεται ανέκαθεν, από τη δημιουργία του χρήματος και του τραπεζικού συστήματος. Στην Ελλάδα, επειδή ακριβώς έχουμε Ευρώ, τη χρηματοδότηση των τραπεζών θα έπρεπε να την αναλάβει η ΕΚΤ που εκδίδει το Ευρώ, αφού αυτή εκδίδει το χρήμα. Θα έπρεπε…
Δεν μπορεί η ΕΚΤ να συμμετέχει μόνο στα κέρδη και τη χασούρα να την αναλαμβάνει μόνο του το κάθε κράτος.
Και προσέξτε, μπορεί αυτό που γράφω να ακούγεται από κάποιον ειδήμονα πολύ …ερασιτεχνικό. Γράφω ότι η ΕΚΤ θα έπρεπε να αναλάβει τη χρηματοδότηση όλων των τραπεζών…
Θα το εξηγήσω και αυτό λοιπόν:
Καταρχάς είμαι σίγουρος ότι οι ελληνικές τράπεζες δε χρειάζονταν περισσότερο χρήμα ακόμα και από το ετήσιο ΑΕΠ της χώρας, ακόμα και από τις συνολικές καταθέσεις μας, τόσο σύντομα για …χρηματοδότηση. Άρα όλο αυτό με το «χρέος» μας είναι κόλπο των διεθνών τοκογλύφων, μπορεί με «συνεργάτες» το ίσως διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα, για να μας αρπάξουν ολόκληρη τη δημόσια περιουσία μας.
Στη συνέχεια θα αναφέρω πως όταν παλαιότερα επί δραχμής χρειάζονταν χρηματοδότηση η …Τράπεζα Κρήτης, έκανε τον έλεγχο η Τράπεζα της Ελλάδος και στη συνέχεια η Ελλάδα χρηματοδοτούσε. Ολόκληρη η Ελλάδα και όχι η …Κρήτη. Που σημαίνει ότι η ΕΚΤ θα έπρεπε να ελέγξει εάν πραγματικά κάποια τράπεζα χρειάζονταν τόσο χρήμα για …ανακεφαλαιοποίηση και μετά ολόκληρη η ΕΕ να χρηματοδοτούσε. Και αναφέρομαι σε όλες τις τράπεζες της ΕΕ που διαχειρίζονται Ευρώ. Η ΕΕ θα έπρεπε να χρηματοδοτήσει όλες τις τράπεζες της Ευρώπης και άρα όλες οι χώρες να συμμετείχαν, ανάλογα όμως με την οικονομική δυνατότητα της κάθε χώρας.
Είναι λοιπόν φανερό ότι αυτές οι «ανακεφαλαιοποιήσεις» των τραπεζών είναι εκβιασμός. Είναι οικονομικός στραγγαλισμός όποιων χωρών επιθυμεί το «σύστημα».
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο οι ελληνικές τράπεζες σε περίοδο κρίσης να «χρειάστηκαν» περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια Ευρώ σε δυόμιση χρόνια και αυτά να προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Και πριν και μετά από αυτά τα δις που πήραν για «χρηματοδότηση» οι τράπεζες μας, χρειάστηκαν μόνο κάτι εκατομμύρια…
Δείτε και το διάγραμμα από την επίσημη ιστοσελίδα του ΔΝΤ, εκεί φαίνεται πολύ καθαρά αυτό που λέω.
http://www.indexmundi.com/greece/public_debt.html
Έναν λογιστικό έλεγχο του Δημοσίου χρέους θα πρέπει να διενεργήσουμε. Δεν μπορεί ξαφνικά να χρωστάμε το …170% του ΑΕΠ της χώρας, εκεί που για πολλά χρόνια χρωστούσαμε γύρω στο 100% του ΑΕΠ.
Μάθετε ότι και στην Ισλανδία ξεκίνησαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο κόλπο, παρόλο που δεν είναι καν στην ΕΕ και φυσικά δεν έχει Ευρώ. Χρωστούσε η χώρα πολλά δισεκατομμύρια για τις “ανακεφαλαιοποιήσεις” των τραπεζών της. Αναλογικά με τον πληθυσμό της χρωστούσε περισσότερα ακόμα και από ότι το δικό μας “χρέος” και οι ιδιωτικές της τράπεζες ήθελαν και άλλα. “Χρειάζονταν” να κάνουν και άλλη …ανακεφαλαιοποίηση.
Παρόλο λοιπόν που το δέχτηκαν όλοι οι πολιτικοί της και το ψήφισαν όλα της τα κόμματα στη βουλή, αρνήθηκε ο πρόεδρος της Ισλανδίας να δώσουν και άλλα χρήματα, αρνήθηκε να δανειστεί η Ισλανδία και άλλα χρήματα για τις τράπεζές της.
Ο πρόεδρος της Ισλανδίας (κύριος Γκρίμσον) έκανε το μόνο που μπορούσε να κάνει βάσει Ισλανδικού συντάγματος. Αρνήθηκε να υπογράψει για να πάρουν επιπλέον δάνεια και να ανακεφαλαιοποιήσουν ξανά τις τράπεζές τους και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα.
Το ίδιο που θα μπορούσε να κάνει και ο δικός μας πρόεδρος της δημοκρατίας.
Στο δημοψήφισμα αυτό, το 93% του λαού της Ισλανδίας αρνήθηκε να ξεχρεώσει τις τράπεζες εις βάρος του, αρνήθηκαν να πληρώσουν οι ίδιοι οι πολίτες τα χρέη των τραπεζών. Το 93% των Ισλανδών. Αυτό σε ποιο ΜΜΕ μας το άκουσε κανείς; Οι τράπεζες χρεοκόπησαν και οι τραπεζίτες κλείστηκαν στη φυλακή για τα χρέη αυτά. Στα ευρωπαϊκά δικαστήρια που έγιναν πρόσφατα και την πήγαν Αγγλία και Ολλανδία για τα χρέη της, δικαιώθηκε οριστικά η Ισλανδία και τώρα δε χρωστάει σε κανέναν.
Που σημαίνει ότι ακόμα και αν εμείς ως Ελλάδα χρειαζόμασταν πράγματι τόσο χρήμα για τις τράπεζές μας (αποκλείεται αλλά …λέμε) και εάν ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε από μόνοι μας τις “χρηματοδοτήσεις” των ιδιωτικών μας τραπεζών (και όχι η ΕΚΤ όπως σίγουρα ισχύει αλλά λέμε …εάν) θα μπορούσαμε να διαγράψουμε το χρέος αυτό, με παράδειγμα την Ισλανδία.
Τα δικαστήρια θα μας δικαίωναν και όσοι μας έδωσαν χρήματα μπορούν να ξεχάσουν τα χρήματα αυτά εφόσον πήγαν για τις χρηματοδοτήσεις των τραπεζών.
Ή να τους τα δώσει η ΕΚΤ που εκδίδει το Ευρώ κατά το δοκούν, χωρίς αντίκρισμα σε χρυσό όπως είχε το χρήμα κάποτε.
Αφού φημολογείται ότι η ΕΚΤ πληρώνει τα πρόστιμα στην Αμερική για τις Γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες.
Φημολογείται επίσης, ότι λόγω της γεωγραφικής της θέσης έχει και η Ισλανδία τεράστιο ορυκτό πλούτο στην τεράστια ΑΟΖ της. Όπως έχει και η Ελλάδα…
Φυσικά και δεν έπρεπε να μπούμε στη ζώνη του Ευρώ. Το Ευρώ το οποίο δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για τις χώρες που παράγουν. Για να μπορούν να δίνουν τα προϊόντα τους χωρίς δασμούς. Εμείς που δεν παράγουμε, που σχεδόν μόνο εισάγουμε, τι θέλουμε στην πρώην ΟΝΕ; Στην ένωση αυτή που στην πραγματικότητα δεν είναι οικονομική παρά μόνο νομισματική.
Αν όμως παραμείνουμε στο Ευρώ, υπάρχουν απλές λύσεις, αφού υποτίθεται ότι θέλουμε μια ενιαία Ευρώπη.
Ότι εισάγει μια χώρα της ευρωζώνης από εταιρία άλλης χώρας της ευρωζώνης, η εταιρία αυτή θα πληρώνει το ποσοστό του φόρου της όχι στην εφορία της χώρας στην οποία βρίσκεται, αλλά στην εφορία της χώρας που πωλούνται τα προϊόντα αυτά.
Επίσης, θέλουμε ενιαία Ευρώπη, όχι μόνο με ενιαίο νόμισμα, αλλά με ενιαία οικονομικά. Με ενιαίο τραπεζικό σύστημα και όχι με δικές του τράπεζες το κάθε κράτος, τις οποίες μόνο του θα τις χρηματοδοτεί, ενώ η ΕΚΤ θα συμμετέχει μόνο στα κέρδη.
Και τέλος, ότι κατασκευάζεται εκτός ευρωζώνης, θα πρέπει να εισέρχεται στην ευρωζώνη με δασμούς (πχ. τα “γερμανικά” φάρμακα της Bayer, κατασκευάζονται στο Μπαγκλαντές).
Όλα είναι πολύ εύκολο να γίνουν και προπάντων δίκαια, αλλά ποιος θα τα πει, ποιος θα τα επιβάλλει.
Είναι λογικό ότι μια τέτοια ένωση είναι προς όφελος αυτών των χωρών που παράγουν. Εμείς που δεν παράγουμε τι φοβόμαστε; Μη τυχόν και χρειάζεται να αλλάζουμε το νόμισμά μας στα αεροδρόμια του εξωτερικού στα ταξίδια που πλέον δεν κάνουμε; Πως θα ζήσει η Ελλάδα εάν δεν μπορούμε να βάζουμε δασμούς δε ότι εισάγουμε; Αφού πλέον σχεδόν μόνο εισάγουμε.
Θα γράψω και κάτι τελευταίο, επειδή όλοι αναρωτιούνται, γιατί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει κάτι για την Ελλάδα και τον Έλληνα. Μήπως οι Γερμανοί …κρατάνε όλους τους πολιτικούς μας;
Η Siemens για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι ένα από αυτά με τα οποία τους κρατάνε. Όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα δήλωσε στην γερμανική Δικαιοσύνη ότι χρηματοδοτούσε ο Χριστοφοράκος. Τον οποίο Χριστοφοράκο τώρα κανείς δε τον ψάχνει, για να τα καταθέσει αυτά και στην ελληνική Δικαιοσύνη. Ούτε καν ο …αδιάβλητος σύριζα δεν έχει εκδώσει διεθνές ένταλμα σύλληψης. Και όχι για άλλο λόγο, θα έπρεπε να τον διώκει αφού οι μίζες είναι παράνομες και τιμωρούνται με φυλάκιση, εφόσον μάλιστα πρόκειται για δημόσια παραδοχή του Χριστοφοράκου στη γερμανική Δικαιοσύνη.
Επίσης, όλα τα Γερμανικά προϊόντα τα αγοράζει η Ελλάδα κατά 25% πιο ακριβά από ότι άλλες πολιτισμένες χώρες.
Δεν είναι η κακιά μου …φαντασία, τα τιμολόγια αγοράς το λένε. Και η πώληση γίνεται από Γερμανία, τα μεταφορικά έξοδα τα πληρώνει μόνος του ο εισαγωγέας.
Πχ ένα after shave της nivea το αγοράζει ο Έλληνας εισαγωγέας από Γερμανία με 4 Ευρώ το τεμάχιο (χωρίς ΦΠΑ), ενώ ο Γάλλος, ο Άγγλος, ο Ιταλός, ο Ισπανός, ο Γερμανός το αγοράζει με 3 Ευρώ το τεμάχιο (χωρίς ΦΠΑ). Από Γερμανία, λέω και πάλι. Και μην μπερδεύεστε με τα νούμερα, κατά 25% πιο φτηνά αγοράζουν όλοι οι άλλοι. Δηλαδή η πώληση στην Ελλάδα γίνεται στα 3 Ευρώ διαιρούμενο με το 0,75 και όχι πολλαπλασιαζόμενο με το 0,25.
Ίσως είμαστε άτυχοι που αγοράζουμε πιο ακριβά. Ίσως είμαστε και βλάκες. Ίσως όμως αυτό το 25% να το επιστρέφει ο Γερμανός κατασκευαστής σε κάποιους τραπεζικούς λογαριασμούς (Γερμανία, Ελβετία, Λιχτενστάιν).
Αυτό το 25% που εισπράττει επιπλέον ο Γερμανός, μπορεί να το διαμοιράζει λοιπόν στους Έλληνες εισαγωγείς αλλά και στα ελληνικά κοινοβουλευτικά πολιτικά κόμματα.
Όπως έκανε και η SIEMENS (ο Χριστοφοράκος το είπε στη γερμανική Δικαιοσύνη και όχι εγώ ο …κακός).
Τις …κατηγορίες μου μπορεί να τις ελέγξει εύκολα όποιος δεν έχει στη διάθεσή του τα τιμολόγια αγοράς, εάν δει τις τιμές πώλησης στα σούπερ μάρκετ της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ολλανδίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας αλλά και της Ελλάδας.
Αυτό είχε μια λογική κάποτε, όταν υπήρχε ο νόμος πως ο Έλληνας εισαγωγέας πρέπει να βγάζει μόνο μέχρι 12% κέρδος από τις εισαγωγές που κάνει. Είχε μια λογική για τους Έλληνες εισαγωγείς, για να δείχνουν μεγαλύτερο …ζήλο στην προώθηση γερμανικών προϊόντων.
Όχι όμως τώρα. Τώρα παρέμεινε ως μια πρακτική της Γερμανίας για να έχει στο χέρι το πολιτικό μας σύστημα.
Και γίνεται με όλα τα γερμανικά εμπορεύματα, κάθε χρόνο εδώ και χρόνια εισάγουμε από Γερμανία προϊόντα μερικών δις το χρόνο. Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε σε τι ποσό αναφέρομαι, όταν μιλάω για το 25%….
Σίγουρα θα υπάρχουν και πάρα πολλοί άλλοι τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να κρατάει κανείς τους Έλληνες πολιτικούς.
Για παράδειγμα το γεγονός ότι αγοράζουμε τόσα χρόνια τον στρατιωτικό εξοπλισμό μας πιο ακριβά από ότι οι άλλες χώρες. Ή ακόμα και το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο τα αγοράζουμε πιο ακριβά. Μέχρι και η ομόδοξη Ρωσία μας τα πουλάει ακριβότερα.
Μήπως πρόκειται για …μίζες;
Αναρωτιέμαι, λέω και πάλι, δεν κατηγορώ.-
 

Πηγή