Γιατί οι Έλληνες Θριαμβεύουν στο Εξωτερικό;
Θεός βρισκόταν σε δίλημμα για λίγο, μέχρι που σκέφτηκε και έπλασε και δεύτερον Έλληνα. Και με αυτή την κίνηση δημιουργήθηκε η μόνιμη ελληνική αμαρτία, η διχόνοια.Έτσι παρά τα τεράστια πλεονεκτήματά του ο Έλληνας δεν μπόρεσε να προκόψει όταν είχε δίπλα του τον άλλο Έλληνα… Η διχόνοια έχει πρωταρχικό ρόλο στην ιστορία του Έλληνα, και πολλοί ιστορικοί την έχουν περιγράψει, αναλύσει, κρίνει και κατακρίνει. Δυστυχώς όμως δεν αρκούν όλες αυτές οι διατριβές για να μας απαλλάξουν, ύστερα από τόσες χιλιετίες μετά τη Δημιουργία, από αυτό το κουσούρι που κουβαλάει στην πήρα2 του ο Έλληνας. Οι περισσότεροι συμπατριώτες μας έχουν βαθιά άγνοια της ιστορίας μας πράγμα που φάνηκε από τα στοιχεία της σχετικής έρευνας της διαΝΕΟσις. Αλλά δυστυχώς όταν οι πολίτες μιας χώρας δεν γνωρίζουν την ιστορία του έθνους τους, τότε η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον…
Έχουν περάσει σχεδόν διακόσια χρόνια ελληνικής ανεξαρτησίας. Την χώρα μας κυβέρνησαν μερικοί Κυβερνήτες (statesmen) και πολλοί που ήταν σκέτοι πολιτικάντηδες. H διαχείριση της χώρας στηρίχθηκε σε ελάχιστους Κυβερνήτες που είχαν μόνο το καλό του τόπου υπόψη και κράτησε μόνο ελάχιστα χρόνια. Στα υπόλοιπα οι Έλληνες είχαν αφέντη τους πολιτικάντηδες που ήταν πάρα πολύ ακατάλληλοι που νοιαζόντουσαν μόνο για τον εαυτό τους και όχι για την Ελλάδα.
Σχεδόν όλοι οι πολιτικάντηδες (όχι όμως και το 100%) πέθαναν πολύ πλουσιότεροι από την ημέρα που ασχολήθηκαν με τα κοινά. Και αν όχι αυτοί, οι οικογένειες τους.
Αυτή μπορεί να είναι η συντομότερη επιτομή ελληνικής ιστορίας των τελευταίων δυο αιώνων. Όλα αυτά όμως αποτελούν τα δικά μου συμπεράσματα. Καθένας μας πρέπει να σχηματίσει την δική του γνώμη, άρα πρέπει να ασχοληθεί με την ιστορία. Η ευρύτερη ελληνική κοινωνία, χρειάζεται πληρέστερη και καλύτερη μόρφωση. Πράγμα που δεν της παρέχει η σημερινή διάρθρωση της παιδείας. Ίσως διότι η μόρφωση θα οδηγήσει τους συμπατριώτες μας στην επιλογή Κυβερνητών και όχι πολιτικάντηδες. Και η μόρφωση έχει απόλυτη σχέση με τις επενδύσεις, αλλά όχι και η οποιαδήποτε μόρφωση. Πρέπει να είναι επιλεκτική για τις ανάγκες της οικονομίας του μέλλοντος.
πιν
Θαυμάζουμε όλοι την επίδοση των εφοπλιστών μας στον διεθνή στίβο. Είναι οι πρώτοι πλοιοκτήτες με τον μεγαλύτερο στόλο από όλες τις χώρες του κόσμου. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η ελληνική ναυτιλία είχε καταστραφεί, περισσότερο από κάθε άλλης χώρας. Αναστήθηκε με τα 100 λίμπερτυς που αγόρασαν οι εφοπλιστές με δικά τους χρήματα από την Αμερική. Η Ελλάδα έδωσε μόνο την εγγύησή της στο Αμερικανικό Δημόσιο. Όλα τα πλοία εξοφλήθηκαν κανονικά και η Ελλάς δεν χρειάστηκε να πληρώσει τίποτα. Αναφέρθηκα σε αυτό γιατί παντού και εκεί ακόμα έχει εμφιλοχωρήσει το σαράκι της διχόνοιας με υπονοούμενα ότι η Ελλάδα χρύσωσε τους εφοπλιστές, πράγμα ψευδέστατο!
Οι αρχαίοι Έλληνες μεγαλούργησαν στην Ελλάδα. Στη σημερινή εποχή οι μόνοι Έλληνες που μεγαλούργησαν ήταν οι εφοπλιστές και αυτό έγινε στον διεθνή, άκρως ανταγωνιστικό χώρο. Γιατί οι προικισμένοι με τόσα προτερήματα Έλληνες δεν μεγαλουργούν και στο εσωτερικό; Τι θα είχε κερδίσει η Ελλάς αν η επιχειρηματικότητα των εφοπλιστών είχε παράλληλα ανάλογη πετυχημένη επιχειρηματικότητα και στην στεριά;
Για να καρποφορήσουν επενδύσεις πρέπει να είναι ελεύθερες οι προσπάθειες και οι αποτυχίες να είναι λίπασμα για επιτυχία της επόμενης προσπάθειας. Οι αποτυχίες πρέπει να επιβραβεύονται και όχι να τιμωρούνται. Πρέπει οι τράπεζες να σταθμίζουν τα ρίσκα μιας νέας επιχειρηματικής προσπάθειας και βάσει των εκτιμήσεων τους να συμβουλεύουν πριν προχωρήσουν στις χρηματοδοτήσεις. Να παραμένουν σύμβουλοι των δανειζομένων και να συμμετέχουν στους κινδύνους. Για να γίνει ισχυρή η συμβολή των τραπεζών στις επενδύσεις που χρηματοδοτούν πρέπει να απαγορεύεται η κάλυψη των κινδύνων με εγγυήσεις ή/και προσημειώσεις ακινήτων.
Το κράτος έχει συχνότατα καταρτίσει σχέδια οικονομικής ανάπτυξης. Συχνά επιτροπές σύνταξης σχεδίων δεν περιέχουν ούτε ένα επιχειρηματία. Αυτές οι επιτροπές βαφτίζουν τα πονήματά τους με οξφορδιανό στόμφο.
Γίνονται «ολιστικά», «δίκαια», «με κοινωνικό σχεδιασμό» και διάφορα άλλα επίθετα. Με αυτά στολίζονται προτάσεις νόμων, κινήτρων κοκ. Ένα «ολιστικό» σχέδιο που υποβλήθηκε τελευταία στους δανειστές μας, εν αγνοία των επιχειρηματικών φορέων, χαρακτηρίσθηκε ως κατάλογος ιδεών και επιθυμιών, όχι «ολιστικό», αλλά ούτε καν σχέδιο… Ανάμεσα στα άλλα επεδίωκε και την «ενίσχυση της διασυνδεσιμότητας μεταξύ κλάδων και τομέων της οικονομίας». Τώρα τι σημαίνει αυτό είναι άλλο θέμα, δικαιολογεί όμως την πρόσληψη μιας νέας στρατιάς συμβούλων.
Πρόσφατα όλοι μιλάνε για καινοτόμες και εξωστρεφείς επενδύσεις. Λες και υπάρχει ενδιαφέρον για απηρχαιωμένες και ομφαλοσκοπούσες επενδύσεις… Αυτά όλα δεν είναι μόνο άχρηστα αλλά επικίνδυνα. Αποπροσανατολίζουν την δημιουργία προσπαθώντας να την έχουν υπό δημόσιο-υπαλληλικό έλεγχο. Δεν μπορεί ένας γραφειοκράτης να αποτιμά το ρίσκο που παίρνουν ο επιχειρηματίας και ο τραπεζίτης που θα τον συμβουλεύσει, θα τον υποστηρίξει και θα ριψοκινδυνέψει μαζί του…
Αντί δε να παραδέχεται την ανικανότητα του, ο δ.υ. θα προσπαθήσει να καλυφθεί από επιτροπή αξιολογήσεως συναδέλφων… Ακόμα χειρότερα για την δημιουργία. Υπερβολικές ιδέες που δείχνουν την απειρία και την ανικανότητα των υπουργών και των επιτελών τους. Σαν το προταθέν όπου η τροχαία θα συνδέεται ηλεκτρονικά με την εφορία για να επιβάλλει πρόστιμο αναλογικό με τα εισοδήματά μας!
Και έτσι φτάνουμε στο κύριο σημείο του γιατί οι Έλληνες επιχειρηματίες δεν μεγαλουργούν εντός της χώρας; Και η απάντηση είναι ότι δυστυχώς δεν τους αφήνει το κράτος.
Θα έχετε παρατηρήσει την έντονη πρόσφατη κινητικότητα περί τους θεσμούς της εταιρικής διακυβέρνησης και της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Αυτοί οι δυο θεσμοί είναι απαραίτητοι για την λειτουργία συγχρόνων επιχειρήσεων.
Αλλά οι σύγχρονες επιχειρήσεις δεν χρειάζονται όλες αυτές τις, ακόμα και καλοπροαίρετες, αλλά θεωρητικές υποδείξεις. Είχα ρωτήσει κάποτε μεγάλη πετυχημένη εισηγμένη εταιρεία γιατί δεν συνυπολόγιζε το κόστος του εσωτερικού ελέγχου στο κόστος του Χρηματιστηρίου. Η απάντηση ήταν γιατί εσωτερικό έλεγχο θα είχαμε ακόμα και αν δεν είμαστε εισηγμένη. Το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι η διακυβέρνηση των εταιρειών, αλλά η διακυβέρνηση του κράτους.
Για να πούμε τα πράγματα πιο απλά: δεν έχω δει μελέτη που να αποφαίνεται πως διοικείτο η Ελλάς το 1960 με 300.000 δ.υ. και χωρίς υπολογιστές και δεν μπορεί να διοικηθεί το 2020 με 600.000 δ.υ. ΜΕ ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Βέβαια και η απάντηση φαίνεται να είναι απλή. Οι πρόσθετοι 300.000 δ.υ. εμπλέκονται στα πόδια των προηγουμένων δ.υ.
Η καινοφανής και εξωστρεφής επιχείρησή μας πρέπει λοιπόν να ξεκινάει παρά αυτό το εμπόδιο. Που δεν είναι όμως ανυπέρβλητο. Δείτε πόσες επιχειρήσεις συνεχίζουν να προοδεύουν, και πόσες νέες έχουν δημιουργηθεί παρά το εμπόδιο αυτό. Εκείνο όμως που θα θέλαμε θα ήταν να δημιουργούνται και να προοδεύουν πολύ περισσότερες επιχειρήσεις, ώστε να επαναλάβουμε το θαλασσινό μεγαλούργημα στην στεριά.
Αυτή την στιγμή υπάρχουν μεγάλες επενδύσεις που καρκινοβατούν. Στην Κέρκυρα, στην Χαλκιδική, στην Αταλάντη, στο Ελληνικό, στην Ρόδο και στην Κρήτη στην Μονή Τοπλού. Νομίζω ότι αντί η οποιαδήποτε κυβέρνηση να ασχολείται με ολιστικά και άλλα κοσμητικά επίθετα σχεδίων επενδυτικών προγραμμάτων θα πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτές και σε όσες δεν ανέφερα. Πρέπει σε δυο τρεις μήνες να επιλύσει όλα τα προβλήματα και να αρχίσουν οι εργασίες. Εάν θέλουμε να επαναλάβουμε το θαλασσινό θαύμα στην στεριά πρέπει να επιβάλουμε ορθή κρατική διακυβέρνηση.
Πρέπει να αναζητούμε και να υποστηρίζουμε υποψήφιους ταγούς με την στόφα Κυβερνήτου και όχι πολιτικάντη. Αυτοί οι τελευταίοι είναι που υπερχρέωσαν την χώρα για να διορίσουν τους 300.000 δ.υ. στους οποίους αναφερθήκαμε επειδή τους θεωρούσαν ψηφοφόρους. Αυτοί είναι που δεν καθοδήγησαν τους γεωργούς προς νέες μεθόδους ή νέες καλλιέργειες. Αντ’ αυτού δέχτηκαν την μετατροπή των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων σε Porsche και Cayenne. Αυτοί οι πολιτικάντηδες τέλος είναι που δεν συντήρησαν την υπεροπλία μας σε θάλασσα και αέρα στο Αιγαίο και τώρα τρέμουμε ανάλογα με τα κέφια του απαιτητικού γείτονα…
Όταν ερχόταν η λήξη της εφηβείας οι αρχαίοι Αθηναίοι ορκιζόντουσαν, ανάμεσα σε άλλα ως εξής
τήν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη,
πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι. αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ’ όση την παρέλαβα.
Και δυστυχώς η γενιά μας δεν παραδίδει μεν την Ελλάδα μικρότερη αλλά ούτε και μεγαλύτερη και ισχυρότερη από ό,τι την παραλάβαμε. Έτσι εμείς τηρήσαμε μόνο μέρος του όρκου και ας δούμε ως το τέλος τι θα επιτύχουμε. Από εσάς όμως περιμένουμε να κάνετε την χώρα μας και «πλείω και αρείω», και «μεγαλύτερη και ισχυρότερη». Στον αιώνα μας δεν υπάρχουν πια οι Μεγάλοι Αλέξανδροι. Υπάρχουν όμως οι επιχειρήσεις που έχουν ελεύθερο πεδίο δράσης και με τον διπλό σκοπό που θέσαμε κατά νου θα πετύχετε. Επιχείρηση εντός Ελλάδος και αναμόρφωση του κράτους ώστε ενωμένοι στο εσωτερικό να θριαμβεύουμε και στο εξωτερικό με βάση την στεριά.
Αυτή την στιγμή υπάρχουν μεγάλες επενδύσεις που καρκινοβατούν. Στην Κέρκυρα, στην Χαλκιδική, στην Αταλάντη, στο Ελληνικό, στην Ρόδο και στην Κρήτη στην Μονή Τοπλού. Νομίζω ότι αντί η οποιαδήποτε κυβέρνηση να ασχολείται με ολιστικά και άλλα κοσμητικά επίθετα σχεδίων επενδυτικών προγραμμάτων θα πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτές και σε όσες δεν ανέφερα. Πρέπει σε δυο τρεις μήνες να επιλύσει όλα τα προβλήματα και να αρχίσουν οι εργασίες. Εάν θέλουμε να επαναλάβουμε το θαλασσινό θαύμα στην στεριά πρέπει να επιβάλουμε ορθή κρατική διακυβέρνηση.
Πρέπει να αναζητούμε και να υποστηρίζουμε υποψήφιους ταγούς με την στόφα Κυβερνήτου και όχι πολιτικάντη. Αυτοί οι τελευταίοι είναι που υπερχρέωσαν την χώρα για να διορίσουν τους 300.000 δ.υ. στους οποίους αναφερθήκαμε επειδή τους θεωρούσαν ψηφοφόρους. Αυτοί είναι που δεν καθοδήγησαν τους γεωργούς προς νέες μεθόδους ή νέες καλλιέργειες. Αντ’ αυτού δέχτηκαν την μετατροπή των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων σε Porsche και Cayenne. Αυτοί οι πολιτικάντηδες τέλος είναι που δεν συντήρησαν την υπεροπλία μας σε θάλασσα και αέρα στο Αιγαίο και τώρα τρέμουμε ανάλογα με τα κέφια του απαιτητικού γείτονα…
Όταν ερχόταν η λήξη της εφηβείας οι αρχαίοι Αθηναίοι ορκιζόντουσαν, ανάμεσα σε άλλα ως εξής
τήν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω,
και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη,
πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι.
αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ’ όση την παρέλαβα.
Και δυστυχώς η γενιά μας δεν παραδίδει μεν την Ελλάδα μικρότερη αλλά ούτε και μεγαλύτερη και ισχυρότερη από ό,τι την παραλάβαμε. Έτσι εμείς τηρήσαμε μόνο μέρος του όρκου και ας δούμε ως το τέλος τι θα επιτύχουμε. Από εσάς όμως περιμένουμε να κάνετε την χώρα μας και «πλείω και αρείω», και «μεγαλύτερη και ισχυρότερη». Στον αιώνα μας δεν υπάρχουν πια οι Μεγάλοι Αλέξανδροι. Υπάρχουν όμως οι επιχειρήσεις που έχουν ελεύθερο πεδίο δράσης και με τον διπλό σκοπό που θέσαμε κατά νου θα πετύχετε. Επιχείρηση εντός Ελλάδος και αναμόρφωση του κράτους ώστε ενωμένοι στο εσωτερικό να θριαμβεύουμε και στο εξωτερικό με βάση την στεριά.
Και να μην ξεχνάμε ότι κατοικούμε στην ωραιότερη χώρα της γης που ο Θεός φύλαγε για τον εαυτό του. Γιατί όταν ο Θεός μοίραζε τις χώρες της γης στους ανθρώπους, ο Έλληνας πήγε καθυστερημένος, όταν ο Θεός τα είχε μοιράσει όλα, και δεν είχε τίποτα να του δώσει. Στην Μεγαθυμία του λοιπόν ο Θεός του έδωσε την Ελλάδα που φύλαγε ως τα τότε για προσωπική του χρήση.
1. Ιδέ τον μύθο του Απόλλωνα και της Κασσάνδρας.
2. Κατά τον μύθο κάθε άνθρωπος φέρει μια πήρα (έναν σάκο) με τις αμαρτίες του τον οποίο όμως δεν μπορεί να δει. Βλέπει μόνο την πήρα των άλλων, αλλά όχι την δικιά του
* Ο κ. Παναγιώτης Δράκος είναι Πρόεδρος της Ένωσης Εισηγμένων Εταιρειών
