Συνήθως γίνεται σε χώρες που βρίσκονται εν μέσω οικονομικής κρίσης για να καταφέρει να βρει χρήματα η κυβέρνηση για να πληρώσει το χρέος στους δανειστές.
Η υπερφορολόγηση, εκτός του ότι είναι άδικη σαν μέτρο, συνήθως δεν έχει και το επιθυμητό αποτέλεσμα καθώς το κράτος παίρνει όλα τα χρήματα από τους πολίτες μέσω φόρων με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να μην έχουν χρήματα για να επενδύσουν ή να αγοράσουν οτιδήποτε.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να μην κινείται η οικονομία και το πρόβλημα της ύφεσης, δηλαδή της κακής οικονομικής κατάστασης της χώρας, όχι μόνο να μην βελτιώνεται, αλλά και να χειροτερεύει κιόλας.
Ας το δούμε μέσα από ένα παράδειγμα:
» Η κυβέρνηση, το μόνο που κατάφερε με την υπερφορολόγηση - με τους υπερβολικούς φόρους - είναι να μειωθούν τα δημόσια έσοδα, καθώς ο κόσμος πλέον δεν έχει χρήματα για να πληρώσει τους φόρους.
Αυτός που σιωπά, συμφωνεί
Πάνω από το 35% των Ελλήνων ευρίσκεται στα πρόθυρα της απόλυτης φτώχειας, καθώς επίσης του κοινωνικού αποκλεισμού – ενώ τα τρία από τα τέσσερα νοικοκυριά δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν έγκαιρα τους λογαριασμούς τους. Η αγοραστική δύναμη των Πολιτών συρρικνώνεται ραγδαία, σχεδόν το 70% αγοράζει από τα καταστήματα μόνο τα απολύτως απαραίτητα, ενώ η δαπάνες για τρόφιμα έχουν μειωθεί κατά 24% – με την υπερβολική φορολόγηση να καθιστά εντελώς αδύνατες τις επενδύσεις, άρα την ανάπτυξη, οδηγώντας στη χρεοκοπία τη μία επιχείρηση μετά την άλλη. Παρά το ότι δε όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται με τις συντάξεις των ηλικιωμένων, επειδή το θέμα «πουλάει» περισσότερο, το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η νέοι – από την απασχόληση των οποίων εξαρτώνται άλλωστε οι συντάξεις. Όταν όμως το 60% αδυνατεί να βρει δουλειά, είναι λογικό να μη διακρίνει καμία προοπτική για το μέλλον, βυθιζόμενο στην κατάθλιψη – γεγονός που σημαίνει ότι, δημιουργούνται σταδιακά οι προϋποθέσεις της καταστροφής πολλών μελλοντικών γενεών.
Περαιτέρω, στην Ελλάδα επικρατεί μία τρομακτική, εκκωφαντική σιωπή εκ
μέρους των Πολιτών της – μία συλλογική αποχαύνωση, η οποία ασφαλώς
ερμηνεύεται από τις δυνάμεις κατοχής ως συναίνεση και αποδοχή των μέτρων
που της επιβάλλονται. Πόσο μάλλον όταν οι κύριοι ένοχοι της ελληνικής
τραγωδίας συνεχίζουν να κατέχουν δημόσια αξιώματα, παραμένοντας
ατιμώρητοι – ενώ οι Έλληνες παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ποιοί
κυβερνούν τη χώρα και ποιές ακριβώς είναι οι προθέσεις τους,
τοποθετώντας βολικά στο στόχαστρο την κυβέρνηση και την αριστερά.
Από την πλευρά της κυβέρνησης τώρα, δεν είναι λιγότερο ένοχη όταν απλά εκτελεί τις εντολές των δανειστών, επειδή έχει επιλεγεί δημοκρατικά από τους Πολίτες – αφού δεν τήρησε καμία απολύτως από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, πρόδωσε ξεκάθαρα την πατρίδα της όσον αφορά το δημοψήφισμα και τη Μακεδονία, ενώ η ανικανότητα της ξεπερνάει κάθε φορά τα ανώτατα όρια του αποδεκτού. Γνωρίζουμε βέβαια πως οι πονηριές και οι προδοσίες οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην έλλειψη ικανοτήτων, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία – κυρίως όσον αφορά έναν πρωθυπουργό, από τον οποίο το μόνο που απαιτείται είναι η σωστή επιλογή των συνεργατών του.
Εν τούτοις, όταν οι ιθαγενείς σιωπούν, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε μία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις των εγκληματικών μνημονίων, τότε οι ευθύνες του πρωθυπουργού δεν είναι μεγαλύτερες, από την ανοησία της εκλογικής πλειοψηφίας – η οποία θέλει να πιστεύει πως το τίμημα του φόβου δεν είναι η δουλεία, ενώ δεν έχει ούτε την ελάχιστη αρετή και τόλμη των προγόνων της, όντας ικανή να αποδεχθεί εκτός από την καταδίκη των παιδιών της, ακόμη και το διαφαινόμενο εδαφικό διαμελισμό της χώρας. Με απλά λόγια, δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπάμε, αφού σωπαίνοντας εμφανιζόμαστε ως αποδεχόμενοι ή ανεχόμενοι όσα γίνονται - υπενθυμίζοντας πως αυτός που επιμένει να κυβερνάει μία χρεοκοπημένη χώρα παρά τη συλλογική κατακραυγή, είτε κερδίζει ακόμη πολλά χρήματα, είτε φοβάται τη φυλακή.
Είδαμε τι είναι υπερφορολόγηση, διαβάστε στη συνέχεια τι είναι φορολόγησηΑπό την πλευρά της κυβέρνησης τώρα, δεν είναι λιγότερο ένοχη όταν απλά εκτελεί τις εντολές των δανειστών, επειδή έχει επιλεγεί δημοκρατικά από τους Πολίτες – αφού δεν τήρησε καμία απολύτως από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, πρόδωσε ξεκάθαρα την πατρίδα της όσον αφορά το δημοψήφισμα και τη Μακεδονία, ενώ η ανικανότητα της ξεπερνάει κάθε φορά τα ανώτατα όρια του αποδεκτού. Γνωρίζουμε βέβαια πως οι πονηριές και οι προδοσίες οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην έλλειψη ικανοτήτων, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία – κυρίως όσον αφορά έναν πρωθυπουργό, από τον οποίο το μόνο που απαιτείται είναι η σωστή επιλογή των συνεργατών του.
Εν τούτοις, όταν οι ιθαγενείς σιωπούν, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε μία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις των εγκληματικών μνημονίων, τότε οι ευθύνες του πρωθυπουργού δεν είναι μεγαλύτερες, από την ανοησία της εκλογικής πλειοψηφίας – η οποία θέλει να πιστεύει πως το τίμημα του φόβου δεν είναι η δουλεία, ενώ δεν έχει ούτε την ελάχιστη αρετή και τόλμη των προγόνων της, όντας ικανή να αποδεχθεί εκτός από την καταδίκη των παιδιών της, ακόμη και το διαφαινόμενο εδαφικό διαμελισμό της χώρας. Με απλά λόγια, δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπάμε, αφού σωπαίνοντας εμφανιζόμαστε ως αποδεχόμενοι ή ανεχόμενοι όσα γίνονται - υπενθυμίζοντας πως αυτός που επιμένει να κυβερνάει μία χρεοκοπημένη χώρα παρά τη συλλογική κατακραυγή, είτε κερδίζει ακόμη πολλά χρήματα, είτε φοβάται τη φυλακή.
