Επειδή αναφέρεται συχνά η έκφραση «Μυθολογία» κι επειδή πολλοί άνθρωποι έχουν την εντύπωση πως πρόκειται για παραμύθι, πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και να μιλάμε σωστά την Ελληνική γλώσσα,
η οποία είναι μητέρα των γλωσσών, σημαντικός κώδικας, θεϊκή και «ουρανόθεν», όπως αναφέρουν οι Πλάτων και Αριστοτέλης!
Διότι στη σημερινή εποχή έχει γίνει «κατεστημένη» η άποψη πολλών ότι όταν λέμε «μύθο» εννοούμε παραμύθι, αφού η λέξη προέρχεται από το: παρά-του μύθου, δηλαδή ψευδής διήγηση για κάτι. Επομένως έτσι απλούσαστα, καταλήγουμε στο τι σημαίνει «Μύθος»! Δυστυχώς η άποψη που προαναφέραμε, ότι δηλαδή «Μύθος = ψευδής διήγηση», παραμένει από κάποιες σκοτεινές και ανθελληνικές εποχές του Βυζαντίου με σκοπό, βεβαίως, να πλήξουν τη Σοφία, τη Γνώση και τον Ανθρωπισμό των Ελλήνων.
Θα παραβλέψουμε την άποψη του σοφού εκείνου Επισκόπου, ο οποίος υπήρξε και άριστος φιλόσοφος;
Σε πολλά λεξικά στο λήμμα «μύθος» αναφέρεται ότι το ουσιαστικό μύθος παράγεται εκ του συνθέτου ρήματος μυθέω ή μυθέομαι (μυ-). Το δεύτερο συνθετικό (η ρίζα του δηλαδή) είναι η ρίζα «θέομαι». Το μυ σημαίνει διηγούμαι-ομιλώ. Το δε θέω ή θέομαι, διηγούμαι κάτι επί τροχάδην. Συνεπώς η απόδοση της λέξης είναι «διηγούμαι (λέω) αληθινά γεγονότα επί τροχάδην».
Την ίδια ερμηνεία μας δίδει και ο μέγας Διδάσκαλος του Γένους, Άνθιμος Γαζής στο περιώνυμο έργο του: «Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης». εκδ. Βιέννης, 1835.
Ο Πλάτων είναι και αυτός σαφέστατος, αφού στο διάλογο του «Κρατύλος» αναφέρει ότι «οι Μυθολόγοι δεν ήταν τυχαίοι, αλλά λεπτολόγοι, αστρονόμοι και μύστες». Επομένως επιβάλλεται να χρησιμοποιούμε σωστά τη γλώσσα και να μην την παραποιούμε.
Να σημειώσω ότι μία αναφορά ενός αστρονομικού γεγονότος, δοσμένου με μορφή μύθου, γίνεται στον διάλογο «Τίμαιος» του Πλάτωνος όπου ομιλεί ο Αιγύπτιος Ιερεύς Σώγχις της ΣαΪδος στον Σόλωνα. Ας δούμε το χωρίο:
«…γιατί αυτό που λέγεται και μεταξύ σας, ότι δηλαδή ο Φαέθων, ο γιος του Ήλιου, όταν έζεψε το άρμα του πατέρα του, τα πάντα κατέκαψε και ο ίδιος σκοτώθηκε από κτύπημα κεραυνού, επειδή δεν ήταν ικανός να ακολουθήσει με το άρμα το δρόμο του πατέρα του, αυτό λοιπόν αναφέρεται με τη μορφή μύθου. Η αλήθεια όμως είναι η παρέκκλιση των ουρανίων σωμάτων, που κινούνται γύρω από τη γη και η καταστροφή των πραγμάτων, που βρίσκονται πάνω στη γη σε μακρά χρονικά διαστήματα, εξαιτίας μεγάλων πυρκαγιών..»
Τέλος είναι σημαντικό να αναφερθούμε και στην κύρια μυθολογική πηγή της αρχαιότητας, την «Θεογονία» του Ησιόδου. Η «Θεογονία» ήταν το ιερό βιβλίο των Αρχαίων Ελλήνων που περιγράφει την γέννηση θεών και ανθρώπων και δίδαξε στους Έλληνες την απ΄ευθείας καταγωγή τους από τους θεούς. Πρόκειται για την πανάρχαια ιστορία του Ελληνισμού, πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, για την οποία δεν γίνεται λόγος.
Σκεφθείτε λοιπόν το εξής:
Είναι δυνατόν οι σοφοί πρόγονοι μας και αποδεδειγμένα πιο έξυπνοι από εμάς, να θεωρούσαν σαν ιερό τους βιβλίο ένα παραμύθι; Όχι είναι η απάντηση, διότι η μυθολογία, όπως είπαμε, αποτελεί γνώση ιστορική, πολλές φορές δοσμένη με αλληγορικό τρόπο.
Πριν λοιπόν αρχίσει ο οποιοσδήποτε να απορρίπτει τα αρχαία ελληνικά κείμενα σαν φαντασιώσεις, καλό είναι να τα εκλάβει σαν τροφή για σκέψη και περαιτέρω έρευνα.
Διαβάστε την ενότητά μας Μύθοι – Αλήθειες όπου περιγράφονται μύθοι οι οποίοι περιγράφουν αληθινά γεγονότα.
ΠΗΓΗ: «Το μυστήριο της Χαμένης Ατλαντίδας», Γ. ΚΟΒΗΣ, εκδ. ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
