ΠΡΟΣΩΠΑ: Ο Βελουχιώτης ήταν εγκληματίας, σαδιστής και ομοφυλόφιλος

William Jordan: Ο Βελουχιώτης ήταν εγκληματίας, σαδιστής και ομοφυλόφιλος

Από το βιβλίο του William S. Jordan «ΕΑΜ, η αλήθεια για το ελληνικό δράμα»

Ποιος ήταν αυτός ο Άρης; Ήταν ο πραγματικός αρχηγός των Ελλήνων Κομμουνιστών στο διάστημα της κατοχής. Παρά τη σατανική ικανότητα και την καταχθόνια δύναμη που συγκέντρωνε η μυστική Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ στην Αθήνα, ο Άρης ήτανε πάντα η ανώτατη κομμουνιστική εξουσία, ο ύπατος Ερυθρός αυθέντης στην Ελλάδα και η κυρίαρχη θέση του επί κεφαλής των ενόπλων κομμουνιστών έμεινε ακλόνητη ως το θάνατό του. Και επειδή ήτανε σατανικά ικανός, κατώρθωσε να παρασύρη χιλιάδες Έλληνες στον πόλεμο εναντίον των άλλων Ελλήνων, στη σφαγή των αδελφών τους. Με άλλα λόγια, έθεσε σ’ εφαρμογή την κομμουνιστική θεωρία. Το αληθινό όνομα του Άρη Βελουχιώτη ήταν Αθανάσιος Κλάρας. Γόνος έντιμης αστικής οικογένειας, διώχτηκε νέος από το πατρικό σπίτι, που το είχε ατιμάσει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σεξουαλικής του διαστροφής. Κατά τα αμέσως επόμενα χρόνια, καταδικάστηκε επανειλημμένως για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, αρχίζοντας από την πλαστογραφία και την κλοπή και φτάνοντας στην ομοφυλοφιλία. Ήταν εκ γενετής διεστραμμένος και σαδιστής. Ωστόσο ένας Έλληνας κομμουνιστής, στέλεχος της πολιτικής ηγεσίας της σπείρας, μου έγραψε κάποτε για να με βεβαιώση πως ο Άρης ήταν απλώς «ένα ζωηρό παιδί που του άρεσε κάπου – κάπου να αστειεύεται».

Εξαιρετικά έξυπνος και γερά μορφωμένος, είχε πάει στην Ρωσία όπου και είχε εκπαιδευτή στην επαναστατική τακτική, παρακολουθώντας τις παραδόσεις μιας ειδικής σχολής που διευθυνόταν από το Βαλκανικό Γραφείο της Τρίτης Διεθνούς. Ο Άρης βεβαίωνε με καμάρι πως είχε συμμαθητή (στην τέχνη της σφαγής κάθε ανθρώπου που αρνιέται να προσκυνήση τον Ερυθρό Μολώχ) τον άλλο περίφημο αρχιμπολσεβίκο της Βαλκανικής, τον αυτοαποκαλούμενο «στρατάρχη» Τίτο. Ισχυριζόταν επίσης ο Άρης πως στη σχολή αυτή – στο Πανεπιστήμιο του εγκλήματος και της κακουργίας – είχε διαπρέψει και αποχτήσει μεγάλη φήμη ως ένας από τους εξυπνότερους σπουδαστές που είχανε περάσει ποτέ από εκεί. Δεν έχω καμμιάν αντίρρηση να το πιστέψω, όπως επίσης είμαι πρόθυμος να παραδεχτώ πως ο Βελουχιώτης εκπαιδεύτηκε άριστα στη Μόσχα, κρίνοντας από τα φρικαλέα εγκλήματα που διέπραξε και τις ομαδικές σφαγές που οργάνωσε και εξετέλεσε ευθύς μόλις του δόθηκε η ευκαιρία να εφαρμόση τις σοφές θεωρίες που είχε μάθει στο Ερυθρό Πανεπιστήμιο. Ήταν αναμφισβήτητα ικανός άνθρωπος με ισχυρό χαρακτήρα. Προ παντός όμως εγκληματίας. Ένας από τους απαισιώτερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους, η φύση.

Ήτανε κάτι χειρότερο από εγκληματίας. Ήτανε κακούργος σαδιστής. Εξαιτίας των άνανδρων και φρικαλέων εγκλημάτων του, γρήγορα γέννησε το μίσος και το φόβο από την μιαν άκρη της Ελλάδος ως την άλλη. Δεν του έφτανε να σκοτώνη όσους είχανε το θάρρος να διαφωνούνε μαζί του στην πολιτική. Πρώτα τους βασάνιζε. Και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην επιστήμη των βασανιστηρίων. Ήταν ολοφάνερο πως είχε εγκύψει με ιδιαίτερη επιμέλεια σ’ αυτήν. Το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις του προς εκείνους που είχανε τη δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν. Το είχε όμως τελειοποιήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε έφτανε να βαστάξη η αβρή αυτή εκδήλωση δύο ή τρία λεπτά, για να μην μπορή εβδομάδες ολόκληρες το θύμα να σταθή στα πόδια του.

Το αγαπημένο μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερη του διασκέδαση, ήτανε να χαράζη βαθειά το κορμί των θυμάτων και να χύνη καυτό λάδι μέσα στις πληγές. Συχνά, για ποικιλία, προτιμούσε να παραγεμίζη τις τομές με αλάτι. Ένα άλλο από «τ’ αστεία του ζωηρού αυτού παιδιού» ήτανε να κόβη τους μαστούς των γυναικών ή να ξερριζώνη τα’ αυτιά των δημάρχων και προέδρων κοινοτήτων των χωριών που δεν είχαν εκδηλώσει μεγάλον εαμικό ενθουσιασμό.

Οι οπαδοί του δεν τον φοβόντανε λιγώτερο από ό, τι τον μισούσαν ή τον βδελύσσονταν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Η παραμικρή αφορμή του έφτανε για να εξαπολύση κύμα εκκαθαρίσεων στις τάξεις του ΕΑΜ. Πολλές φορές του δόθηκε αφορμή να ενεργήση τέτοιες εκκαθαρίσεις. Διοικούσε τον ΕΛΑΣ με ατσαλένια και αμείλικτη πυγμή και επέτρεπε ποτέ σε κανέναν αξιωματικό ή αντάρτη να ξεφύγη από τη γραμμή που αυτός είχε χαράξει και που έπρεπε να οδηγήση σ’ ‘ένα μοναδικό αντικειμενικό σκοπό: την Ερυθρή Επανάσταση. Ο Άρης ήτανε μάλλον κοντός, γεμάτος, με μεγάλη γενειάδα. Φορούσε μαύρο γούνινο σκούφο, αλά ρούσα, με ένα κόκκινο αστέρι επάνω, ρωσικές μπόττες και μακρύ μανδύα, σαν των Ρώσων αξιωματικών. Αυτά όλα βέβαια δε φαίνονται να θυμίζουν σε τίποτε την εικόνα ενός Έλληνα πατριώτη, ενός αντάρτη των Ελληνικών βουνών. Τον ακολουθούσε πάντοτε η σωματοφυλακή που είχε συγκροτηθή από προσεχτικά διαλεγμένους και εκπαιδευμένους κακούργους, τους απαίσιους «μαυροσκούφηδές» του, που ήταν όλοι ντυμένοι απαράλλαχτα όπως αυτός.

Η εκτίμηση και ο θαυμασμός του Ελληνικού Λαού προς τον Άρη είχανε την τρανώτερη εκδήλωσή τους όταν επί τέλους το τέρας αυτό παρέδωσε την ψυχή του στον αληθινό του αυθέντη, το Σατανά.

Όταν έληξε το μεταπελευθερωτικό δράμα της Ελλάδος και οι ορδές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ διαλύθηκαν, ο Βελουχιώτης αρνήθηκε να καταθέση τα όπλα. Μαζί με τους διαλεχτότερους – δηλαδή τους πιο κτηνώδεις – από τους συντρόφους του, ξαναπήρε τα βουνά. Είχε αφιερώσει τη ζωή του στην κόκκινη επανάσταση και ήταν αποφασισμένος να συνεχίση την ανόσια προσπάθειά του. Έξη μήνες ακόμα τρομοκράτησε τα’ απομακρυσμένα ανυπεράσπιστα χωριά.

Στο τέλος, αποσπάσματα στρατού και πατριωτών τον κυκλώσανε και τον εξόντωσαν. Το κεφάλι του στάλθηκε στα Τρίκαλα, για να εκτεθή εκεί. Στο δρόμο χιλιάδες χωρικοί, που είχανε μάθει το χαρμόσυνο μήνυμα, περιμένανε για να φτύσουνε το άθλιο λείψανο. Αυτή ήταν η λατρεία του Λαού για τον ηρωικό καπετάνιο.

Ο Άρης ποτέ δεν αρνήθηκε τις φρικαλεότητες που διέπραττε. Απεναντίας. Καμάρωνε για τα εγκλήματά του και παραπονιόταν μάλιστα πως του καταλογίζανε λιγώτερους φόνους από όσους είχε διαρπάξει στην πραγματικότητα. Ο κυνισμός του δε γνώριζε όρια. Κάποτε, λίγο πριν εξαπολύση τον εμφύλιο πόλεμο, κάποιος του θύμισε ότι το ΕΑΜ είχε κηλιδώσει την ιστορία του με την άδικη σφαγή τίμιων πατριωτών. Τότε άκουσα με τ’ αυτιά μου το Βελουχιώτη ν’ αποκρίνεται χαμογελώντας: «Δε βαρυέσαι! Τότε ήταν η εποχή που δεν ήμασταν καθώς πρέπει κύριοι και σκοτώναμε χωρίς πολλές διατυπώσεις». Αμέσως συλλογίστηκα πως ένας άνθρωπος που είχε μάθει να εγκληματή, μ’ αυτό τον τρόπο, ήτανε πάντα ικανός να ξαναρχίση. Δεν είχα άδικο. Ο Άρης έσφαξε και άλλες αμέτρητες χιλιάδες στο διάστημα του εμφύλιου πολέμου.