Είναι αυτοί που είτε λίγο, είτε πολύ θα κάνουν τα πάντα για να σε ρίξουν. Δε θα το κάνουν ποτέ άνευ λόγου, παρά μόνο για να ανέβουν σκαλοπάτια οι ίδιοι. Σκαλοπάτια που θεωρούν πως αξίζουν από εσένα περισσότερο και προαγωγές λαχταριστές που θα κάνουν το όνομά τους «βαρύγδουπο», το ύφος τους πολλών καρδιναλίων και τον τόνο της φωνής τους ένα κλικ πιο βαρύ, πιο σοβαρό, πιο δασκαλίστικο.
Αυτό δε σημαίνει πως απαραίτητα έχουν μαζί σου κάτι προσωπικό, ίσα ίσα, οι εν λόγω κύριοι είναι αδίστακτοι. Για την ακρίβεια, δε δίνουν για σένα δεκάρα, δεν τους απασχολείς. Το μόνο που τους αφορά είναι η επιτυχία τους, η ζωή και οι απολαβές που θα έχουν. Σαφώς και όλους μας αφορούν αυτά. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, ψεύδεται! Το θέμα όμως είναι με ποια μέσα προσπαθούμε να τα κατακτήσουμε, τι τρόπους επιστρατεύουμε προκειμένου να επιτύχουμε μιαν εξέλιξη και για ποιό λόγο τελοσπάντων η έννοια της «εξέλιξης», γνωστής ανά τον κόσμο τόσα χρόνια, παίρνει πλέον τη μορφή του «Πατώ επί πτωμάτων, άρα εξελίσσομαι»… όπως είναι το «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω» ένα πράγμα. Τόσο φυσικά!
Πείτε μου πραγματικά γιατί θα σκάσω, γιατί το εν λόγω φαινόμενο πλέον μοιάζει εργάκι κλασσικό και κανείς δε μιλάει; Για ποιο λόγο όλοι σιωπούν, ενώ βλέπουν την αδικία μπροστά στα μάτια τους χρόνια και τη βιώνουν στο πετσί τους; Γιατί κύριοι, αυτοί οι «άνθρωποι» διαπρέπουν, πείτε μου. Γιατί πως το αξίζουν δε θα το πιστέψω, ούτε πως έφτασαν νόμιμα και ηθικά στις θέσεις που πλέον στρογγυλοκάθονται και σε λίγο ούτε να σηκωθούν από αυτές δε θα μπορούν από την καλοπέραση, το φαί και την παράλληλη νωθρότητα. Με ενοχλεί που όλα αυτά σε πηγαδάκια συζητιούνται, αλλά τα προτιμώ από το να μην συζητιόντουσαν καν και να μην είχαν διαπιστωθεί.
Ωστόσο δε μου αρκεί. Τα πηγαδάκια πάντοτε ήταν η εύκολη λύση… Και μιας και μιλάμε για εύκολα, όσοι πατούν επί πτωμάτων, δεν τα προτιμούν να ξέρετε. Οι άνθρωποι αυτοί –και μιλάω πάντοτε για τον κανόνα και όχι την εξαίρεση στην προκειμένη- έχουν σχεδόν άριστες υποκριτικές ικανότητες, ο λόγος τους πάει ροδάνι και σαφώς η αντίληψή τους χτυπά κόκκινο. Κρίμα να τη χρησιμοποιούν έτσι. Για να σε βλάψουν και να «φτιαχτούν».
Ελάτε καλέ, τους ξέρετε. Θα σας έχουν παρουσιαστεί πιθανότατα ως «σωτήρες», «καλοί Σαμαρείτες», ή «αδερφές ψυχές» μιας και πάντα ξέρουν να καμουφλάρονται και θα έχετε ακούσει σίγουρα από τα άγουρα χειλάκια τους ατάκες του στιλ «Ότι χρειαστείς , είμαι εδώ να το ξέρεις», ή «Πάντοτε απολαμβάνω τις συζητήσεις μαζί σου, επικοινωνούμε. Αν κάποια στιγμή θες κάπου να μιλήσεις, ξέρεις…». Πολλές φορές το παρουσιαστικό τους εξαπατά. Φαινομενικά ίσως μοιάζουν άνθρωποι που ξεχειλίζουν γλυκύτητα, ισορροπία και αξιοπιστία, μα να… τα «φαινομενικά τους χαρακτηριστικά» συνήθως είναι αυτά τα τρία.
Τους συμφέρει να είναι αρεστοί και κοινωνικά αποδεκτοί, να φαίνονται οι «μέσα σε όλα» και με άποψη για όλα. Θα σε καλοπιάσουν και θα προσπαθήσουν να σε χειριστούν. Έχουν τρόπο και το ξέρουν. Αυτό που ίσως δε ξέρουν όμως, είναι ότι προδίδονται από το ίδιο τους το βλέμμα. Έντονο, αναγνωριστικό, επίμονο. Μη χάσουν καμία εξέλιξη, να προλάβουν να ακούσουν όλες σου τις λεπτομέρειες, να σε «διαβάσουν» και ύστερα, έχοντας βρει τα αδύνατα και δυνατά σου σημεία να σε μανιπιουλάρουν και κατ’ επέκταση, να σε καπελώσουν.
Όσοι πατούν επί πτωμάτων κύριοι, αρνούνται να χάσουν. Το στόχο τους τον πετυχαίνουν και καβαλάνε ένα κάρο ανθρώπους με φόντα, αξιοπρέπεια και στοιχειώδη ειλικρίνεια. Είναι ιντριγκαδόροι και αρέσκονται σε στιγμιαίες απολαύσεις του πόνου ενός τρίτου, που ίσως εξαιτίας τους, έχασε τη δουλειά του, μα να… μέχρι εκεί φτάνουν. Μέχρι εκεί πάνε. Ίσως αυτό που θέλουν το κατακτούν και ύστερα γίνονται με τους ομοίους τους κλίκα, ναι αυτούς που κάποτε όντες ιδεαλιστές δεν ήθελαν ούτε να τους βλέπουν. Μα τα πράγματα αλλάζουν και είναι ρόδα η ζωή. Το ξέρουν αυτό άραγε;… Απορώ. Απορώ αν το ξέρουν ήδη, γιατί πως κάποια στιγμή θα το μάθουν και θα το μάθουν καλά, είναι σίγουρο.
Η ζωή άλλωστε, επιστρέφει συμπεριφορές και τίποτα δε μένει ασυγχώρητο σε αυτό το τρελό πανηγυράκι. Μην πατάτε επί πτωμάτων κύριοι για να πετύχετε τον άλφα, ή βήτα σκοπό σας και δείξτε λίγο ανθρωπιά. Να προτιμάτε να κοπιάζετε για κάτι και να πατάτε σταθερά με βήματα αργά και ήπια. Οι άλλοι δε σας φταίνε άλλωστε, δείξτε λίγο έλεος και στην τελική, έχετε λίγο αυτοσεβασμό.
Λυπάμαι που γράφω για μια νοοτροπία πλειοψηφίας. Λυπάμαι που το συγκεκριμένο φαινόμενο «παίζει» διαρκώς σε συζητήσεις, δουλειές και ειδήσεις, πολιτική και δημόσιο και φυσικά όχι μόνο. Με θλίβει ιδιαίτερα το γεγονός πως πλέον τα «υποχθόνια μέσα» γίνανε ξαφνικά «απαραίτητα» γιατί «Έτσι λειτουργεί το πάσης φύσεως συστηματάκι στην Ελλάδα». Ακούτε; Έτσι μου είχαν πει κάποτε και με είχαν αποκαλέσει ουτοπίστρια και υπερβολικά ρομαντική που ήθελα να του πάω κόντρα και δεν το δεχόμουν.
Και ο καιρός πέρασε και ούτε τώρα το δέχομαι, μα να, πια το έχω αποδεχτεί. Αυτό που με τσαντίζει όμως περισσότερο απ’ όλα, είναι πως όλοι όσοι αποτελούν την εν λόγω «αφρόκρεμα» που λειτουργούν με όποιους τρόπους λειτουργούν θέλουν να αποκαλούνται «άνθρωποι» τρομάρα τους, καταργώντας την ίδια την έννοια του ανθρωπισμού! Είπαμε, όλοι έχουμε αδυναμίες και κάνουμε τα λάθη και τα σωστά μας και είναι όλα μέσα στο πρόγραμμα, όμως όσοι πατούν επί πτωμάτων ξεχειλώνουν ζωές, τινάζουν σπίτια στον αέρα και πολλές φορές εξαιτίας τους δεν έχεις στο ψυγείο σου, τα βασικά.
Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα
