Η παραδοσιακή πατριαρχική γραμμή της Ευρώπης η οποία εκφράζεται με την Δεξιά κοσμοθεώρηση δέχεται τον κόσμο και τον τρόπο που αυτός λειτουργεί ως καλώς έχειν διότι πιστεύει ότι υπάρχει σκοπός και προτείνει στα πλαίσια αυτά ο άνθρωπος και οι κοινωνίες να αγωνίζονται για να βελτιώσουν την θέση τους χωρίς ωστόσο να θίγουν με την δράση τους την ισορροπία της φύσεως. Η Δεξιά σέβεται την κοσμική τάξη ως προϊόν θείας βούλησης. Η αριστερή γραμμή αποτελεί αντίθεση στην παραδοσιακή γραμμή. Θεωρεί ότι ο κόσμος δεν έχει σκοπό, είναι κακώς καμωμένος και γι’ αυτό προτείνει την βίαια αλλαγή του προς έναν ιδεατό παράδεισο, που θα επικρατεί απόλυτη καλοσύνη κι ευδαιμονία. Προκειμένου να πετύχει την μετεξέλιξη του κόσμου προς αυτήν την κατεύθυνση η αριστερά δεν τοποθετεί όρια. Κοινό στοιχείο όλων των αριστερών είναι η ανταρσία προς την κοσμική τάξη και η δράση υπέρ της επιστροφής σε έναν ιδεατό παράδεισο.
Η διαφορά του αναρχο-κουμμουνιστή αριστερού από τον σοσιαλοδημοκράτη είναι η εξής. Ο πρώτος αγωνίζεται για την πραγματοποίηση του οράματός του χωρίς να σκέφτεται το προσωπικό του κόστος διότι βάζει πάνω από αυτόν την Ιδέα (μπορεί να μην έχει να χάσει και κάτι ή να είναι ρομαντικός). Ο δεύτερος όμως βάζει πάνω από την Ιδέα τον εαυτό του και αγωνίζεται μέχρι του σημείου που δεν θίγεται το προσωπικό του συμφέρον και τα κεκτημένα του, διότι καλό το όραμα αλλά δεν διακινδυνεύει την καλοπέρασή του. Γι’ αυτό ο πρώτος είναι πιο φανατικός, δέχεται περιστολή των δικαιωμάτων του προκειμένου να επιτευχθεί το όραμά του, υποστηρίζει λύσεις τύπου δικατορίας του προλεταριάτου, βάζει βόμβες, ρισκάρει με ένοπλη δράση κτλ, ενώ ο δεύτερος θέλει κατά πρώτον διασφάλιση των κεκτημένων, ατομικά δικαιώματα, δικαίωμα στην περιουσία, ελευθερία λόγου κτλ.. Επομένως η διαφορά τους βρίσκεται στα μέσα που χρησιμοποιούν κι όχι στον τελικό σκοπό. Έτσι εξηγείται η συμπάθεια και η κάλυψη των αναρχικών από τους κυνοβουλευτικούς αριστερούς.
Υπάρχει τέλος μια ακόμα κατηγορία αριστερών οι φιλελεύθεροι δημοκράτες. Τούτοι είναι επίσης κοσμοδιορθωταί, όπως έγραφε ο αείμνηστος Ι.Πασάς, αλλά, πιο πραγματιστές διότι δεν αγωνίζονται για τον επίγειο παράδεισο όλων αλλά για τον προσωπικό τους. Έτσι πολλές φορές έρχονται σε σύγκρουση με τους παραπάνω. Τούτο μπερδεύει ορισμένους και τους ταξινομούν στην Δεξιά. Λάθος διότι πρόκειται για ενδοαριστερή διαφορά. Κι αυτοί αρνούνται την κοσμική τάξη και την πολεμούν για να φέρουν τον παράδεισο. Γι’ αυτό προτάσσουν την ανύπαρκτη ισότητα των ανθρώπων και τα ατομικά δικαιώματα έναντι των εθνικών, δημοκρατική εκτροπή, την αφύσικη ατομικότητα και ιδιωτικότητα κι όλα αυτά με οποιοδήποτε αντίτιμο, πχ καταστροφή περιβάλλοντος, εκβαρβαρισμός, εκφυλισμός του πνεύματος, υβριδισμός, αθεϊσμός, κτλ. Έχουν δηλαδή αντικοινωνική και συνεπώς αντεθνική συμπεριφορά διαφέροντας από τους εγκληματίες του ποινικού δικαίου μόνο στο ότι ενεργούν νόμιμα.
