Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Η Βουλγαρία ήταν
η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την «Δημοκρατία της Μακεδονίας» δηλώνοντας
ρητά όμως ότι δεν αναγνωρίζει «μακεδονικό έθνος» ή «μακεδονική γλώσσα».
Παρέμεινε έκτοτε σταθερή σ’ αυτήν την της άποψη.
Αποδίδω το ότι
στέκεται βουβή από τη Συμφωνία των Πρεσπών μέχρι σήμερα στο ότι σέβεται
τους διεθνούς της ρόλους. Είναι προεδρεύουσα της ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του
2018, διάστημα στο οποίο ξεκαθάρισε ότι θα χρησιμοποιεί τον όρο πΓΔΜ
της διεθνούς αναγνώρισης της ΕΕ και όχι το όνομα της δικής της
αναγνώρισης. Σε λίγες ημέρες λήγει η θητεία της και θα δούμε τι
σκέπτεται. Για την Βουλγαρία υπάρχουν ορισμένα θετικά, για παράδειγμα
δεν έχει αντίρρηση με το «Βόρεια Μακεδονία», ακριβώς διότι σπάει την
Μακεδονία σε κομμάτια με ελληνική υπογραφή, και μπαίνει και η Βουλγαρία
στο μοίορασμα. Ταυτόχρονα όμως έχει και πολύ μεγάλα αρνητικά, παρόμοια
με τα δικά μας, για διαφορετικούς λόγους: εθνότητα, γλώσσα, αλλά και
διεθνή σήματα ΜΚ και MKD, παραπέμπουν στην Μακεδονία εξ ολοκλήρου και
όχι απλά σε ένας μέρος της.
Η συμφωνία δεν αφήνει αδιάφορη την Σερβία.
Εφόσον η πΓΔΜ ονομαστεί «Βόρεια Μακεδονία», ενώ στην πραγματικότητα
ακόμα και η «ευρεία Μακεδονία» με βάση όποιον ορισμό θέλουν οι
ψευδο-μακεδόνες δεν περιλαμβάνει τις εκτάσεις της βόρειας πΓΔΜ (αλήθεια,
πώς θα ονομάζονται αυτές; «βόρεια Βόρεια Μακεδονία»;), οι Σέρβοι δεν
είναι ευχαριστημένοι με τον προσδιορισμό του συνόλου της έκτασης των
Σκοπίων / πΓΔΜ ως «Βόρεια Μακεδονία», διότι αυτομάτως συμπεριλαμβάνονται
και εκτάσεις που παραδοσιακά ανήκαν στην Σερβία ή που τέλος πάντων δεν
είχαν ποτέ καμία σχέση με την Μακεδονία. Όχι ότι έχουν επιθετικές
βλέψεις, αλλά παραγράφεται η δική τους Ιστορία εντασσόμενη στην Ιστορία
μίας δήθεν «ευρείας Μακεδονίας» μέχρι εκεί.
Ούτε η Αλβανία είναι
αδιάφορη για την υπόθεση. Υπάρχουν 4 Αλβανικά κόμματα στα Σκόπια, δύο
εκ των οποίων στην κυβέρνηση Ζάεφ με Αλβανό αντιπρόεδρο, ενώ εντός του
2018 η αλβανική κατέστη επίσημη γλώσσα. Αν συγκριθεί αυτή η κατάσταση με
το 1991, όταν οι Αλβανοί πολιτικά ήταν ανύπαρκτοι, εύκολα προβλέπει
κανείς ότι ακύρωση της συμφωνίας θα οδηγήσει σε αναζήτηση ουδετεροεθνούς
ονόματος με δύο διακριτές εθνικές συνιστώσες: «Σλαβομακεδόνων» και
«Αλβανών». Ξεχνάμε ότι οι Αλβανοί, όσο δεν θεωρούν τον εαυτό τους
Σλάβους, άλλο τόσο δεν τον θεωρούν «Μακεδόνες». Δεν θα τους αρέσει
λοιπόν στα διαβατήριά τους να αποκτήσουν εθνικότητα «Μακεδονική / κάτοικοι της Βορείου Μακεδονίας».
Θα προτιμούσαν να είναι «Αλβανοί / κάτοικοι …» μίας χώρας με όνομα που
δεν θα παράγεται ούτε από τους «Σλαβομακεδόνες», ούτε από τους Αλβανούς.
Συμπέρασμα:
Η Ελλάδα χάνει τα πάντα αναγνωρίζοντας εθνότητα «Μακεδόνων», η
Βουλγαρία επίσης δυσαρεστημένη με εθνικότητα/γλώσσα/σήματα, η Σερβία
δυσαρεστημένη για τις βόρειες περιοχές των Σκοπίων, η Αλβανία
δυσαρεστημένη που υποχρεώνονται οι Αλβανοί να ονομάζονοται εθνικά
Μακεδόνες. Ένας μόνο ωφελημένος. Ο εθνικισμός των Σκοπίων.
Έτσι, καταρρίπτεται και ένας ακόμη μύθος,
ότι δήθεν οι Αμερικάνοι πίεζαν για την συγκεκριμένη λύση. Μέγα λάθος.
Οι Αμερικάνοι ίσως πίεζαν για λύση. Για μία λύση. Όχι κατ’ ανάγκην για
την συγκεκριμένη, η οποία ήρθε λόγω δικής μας υποχωρητικότητας ή
επίμονης άρνησης ότι οι εθνικές ταυτότητες παίζουν ρόλο. Οι Αμερικάνοι δεν θα επέβαλλαν μία λύση που αφήνει τέσσερις γείτονες δυσαρεστημένους και μόνο έναν ευνοημένο.
