Αυτόν θέλω για ΠτΔ
Καθώς
πλησιάζει ο Μάρτιος, οπότε και θα πρέπει να εκλεγεί από την Βουλή των
Ελλήνων ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι φήμες φουντώνουν, καθώς
και η ονοματολογία.
Και τι δεν έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό. Από την Άννα
Διαμαντοπούλου, επειδή είναι γυναίκα και κεντροαριστερή (ένας Θεός ξέρει
τι είδους επιχείρημα είναι αυτό), έως τον Δραγασάκη, ώστε να υπερψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να επιτευχθεί η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση.
Μήπως όμως θα έπρεπε πρώτα να αναζητήσουμε τα χαρακτηριστικά που θέλουμε
να δούμε στο πρόσωπο του επόμενου ΠτΔ; Είναι απαραίτητο ο Πρόεδρος να
είναι κεντροαριστερός ή μήπως ΣΥΡΙΖΑ; Τι είδους συναίνεση θα έχουμε
πετύχει ακόμη και αν υπερψηφίσουν 200+ βουλευτές, εάν ολόκληρη η
κοινωνία είναι απέναντι;
Πρωτίστως ο ΠτΔ είναι σύμβολο. Είναι ο πρώτος πολίτης της χώρας,
εκείνος στον οποίο αντικατοπτρίζεται ο μέσος Έλληνας πολίτης που αγαπά
την πατρίδα. Ο ΠτΔ πρέπει να είναι φιλόπατρις, να βάζει το συμφέρον της
πατρίδας πάνω από το προσωπικό του συμφέρον.
Ακόμη περισσότερο, είναι η εικόνα της πατρίδας μας στο εξωτερικό. Είναι
εκείνος ο οποίος έρχεται σε επαφή με τους περισσότερους ηγέτες άλλων
κρατών. Πρέπει να γνωρίζει το πολιτικό σκηνικό, να εμπνέει σεβασμό στο
εξωτερικό, να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις.
Εκ των ανωτέρω προκύπτει το συμπέρασμα πως ΠτΔ δε μπορεί να γίνει ο
καθείς, ο οποίος θα παριστάνει το διακοσμητικό στοιχείο, απλά και μόνο
για να υπάρχει σύμπνοια εντός Βουλής και να κλείσει γρήγορα το θέμα.
Πρέπει να έχει πολιτική σκέψη, να έχει δοκιμαστεί και να έχει πετύχει.
Μπορεί οι εξουσίες του θεσμού να είναι περιορισμένες, εύκολα όμως μπορεί
να καταλάβει κανείς πόσο καθοριστικής σημασίας είναι η επιλογή ενός
ηγέτη στην θέση αυτή.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι το πρόσωπο που διαθέτει όλα αυτά τα
χαρακτηριστικά δεν είναι άλλο από τον Αντώνη Σαμαρά. Ακόμη κι αν
θεωρηθεί κομματική επιλογή, μιλάμε για έναν πρώην πρόεδρο που έδωσε και
την ψυχή του στην μάχη δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δικαιούται την
αναγνώριση και την στήριξη της Νέας Δημοκρατίας.
Πάνω απ’όλα όμως, μιλάμε για έναν άνθρωπο που ως και την υγεία του
διακινδύνευσε για την πατρίδα. Που όταν όλοι είχαν χάσει κάθε ελπίδα, το
καλοκαίρι του 2012, εκείνος τα έδωσε όλα κι έσυρε την Ελλάδα μόνος,
μέσα από το χάος που παρέλαβε.
Και αυτό του το αναγνώρισαν από την πρώτη στιγμή στο εξωτερικό, γι’αυτό
όπου βρεθεί απολαμβάνει τον σεβασμό όλων. Αλλά και στο εσωτερικό της
χώρας πια, η δικαίωση του είναι καθολική, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και λίγοι
διάσπαρτοι γραφικοί έχουν απομείνει να τον αμφισβητούν.
Ίσως να του το χρωστάει κι η ιστορία. Η πρωθυπουργική του θητεία διεκόπη
εκβιαστικά, στα όρια της αντισυνταγματικότητας, εξαιτίας της εκλογής
Προέδρου της Δημοκρατίας. Ίσως είναι η ώρα να του δώσει την ευκαιρία να
ολοκληρώσει το όραμα του για μια “Νέα Ελλάδα” μέσα από έναν τόσο
σημαντικό ρόλο.
Υ. Γ. Γράφοντας αυτές τις σκέψεις, δεν έχω την παραμικρή ιδέα
εάν ο ίδιος επιθυμεί την εμπλοκή στην διαδικασία αυτή. Κρίνοντας τον και
ιστορικά, από τις μέχρι τώρα αποφάσεις του, μάλλον δεν τον ενδιαφέρει η
“καρέκλα”, όπως δεν τον ενδιέφερε ποτέ, ειδικά μπρος στο Εθνικό
συμφέρον. Αυτό από μόνο του είναι ίσως το ισχυρότερο επιχείρημα.
