Αυτοί που κάνουν ότι δεν ξέρουν ή ότι δεν καταλαβαίνουν είναι λίγοι και περιθωριοποιημένοι από το ίδιο το κίνημα των ΑμεΑ.
Έχουμε και λέμε
Περί καπηλείας θεσμών και οργανώσεων:
Παρουσιάζονται ως εκπρόσωποι συλλόγων ΑμεΑ και γυρίζουν από πόρτα σε πόρτα και ζητούν χρήματα για την ενίσχυση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Παιδιών ΑμεΑ αλλά και για το Σωματείο Ατόμων με Κινητικές Αναπηρίες.
Προεκλογικά πέρασαν σε άλλο επίπεδο ;)
Δεν ζητούν λεφτά , ζητούν την ψήφο σου και υπόσχονται να κάνουν δράσεις για ενίσχυση της φτώχειας σου και της αναπηρίας σου.
Είναι οι Νέα Γενιά ΣΩΤΗΡΩΝ, είναι οι Δημοτικοί Σύμβουλοι που είναι μέλη ή και Πρόεδροι Αναπηρικών Σωματείωνή Μ.Κ.Ο και υπόσχονται τα πάντα για τους Ανάπηρους, ώστε να υφαρπάξουν ψήφους από αυτή την ευαίσθητη κατηγορία ανθρώπων.
Ναι, όπως διαβάσατε, υπόσχονται:
1. Δουλειά
2. Τρόφιμα-Ρούχα
3. Επιδόματα
4. Φροντίδα και Αγάπη ( Το μεγαλύτερο ψέμα )
Θα υπενθυμίσω ότι οι πολίτες ήδη έχουν καταλάβει την πραγματικότητα για τα δόλια και ύποπτα συμφέροντα, που εξυπηρετούν όλοι αυτοί που υπηρέτησαν σε κομβικές θέσεις για την στήριξη ευαίσθητων ομάδων, και συνεχίζουν να το κάνουν, για να χρησιμοποιήσουν την ευαίσθητη κοινωνική ομάδα των ΑμεΑ για ανέλιξη στην Πολιτική.
Το ύψιστο δικαίωμα των Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ) είναι η ένταξή τους στην κοινωνία και στην εργασία με όρους ισοτιμίας» και ΟΧΙ ελεημοσύνης.
Για να γίνει η ένταξη των ΑμεΑ στην κοινωνία και στην εργασία με όρους ισοτιμίας, απαιτούνται θετικές διακρίσεις υπέρ των αναπήρων, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ισοτιμία τους με τους μη ανάπηρους. ΟΧΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ με την ΜΟΡΦΗ ΡΟΥΣΦΕΤΙΩΝ
Μα για να υπάρξουν οι ίσες ευκαιρίες, απαιτούνται οι ειδικές ρυθμίσεις
υπέρ αναπήρων. Μόνο έτσι θα γίνει η ένταξη στην κοινωνία και στην
εργασία με ορθολογικά κρητήρια ώστε να μην υπάρχουν αδικημένοι.
«Στην κοινωνία που οραματιζόμαστε, στην κοινωνία που χτίζουμε, δεν χωρούν προκαταλήψεις και διακρίσεις. Είμαστε προσηλωμένοι στις αρχές της κοινωνικής ισότητας, της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης. Δημιουργούμε ένα πλέγμα πολιτικών στήριξης και αποκαθιστούμε αδικίες και παθογένειες δεκαετιών, ώστε τα άτομα με αναπηρία να αποκτήσουν ίσες ευκαιρίες σε όλους τους τομείς. Είναι δικαίωμά τους, είναι υποχρέωσή μας. Δεν θα επιτρέψουμε το πισωγύρισμα, δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να γκρεμίσει αυτά που με σκληρή προσπάθεια χτίσαμε από κοινού».
Η…ευφορία της φιλανθρωπίας που κραυγάζει.
Στη λέξη φιλανθρωπία υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο
άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος.
Μπορεί να είναι φιλόζωος ή ζωόφιλος – ας μην μπλέξουμε με την
αυθεντική έννοια των δυο ταυτόσημων λέξεων, ποια σημαίνει την αγάπη για
τη ζωή και ποια για τα ζώα. Φιλάνθρωπος μπορεί να είναι μόνον ο άνθρωπος
που θεωρεί πως μόνος αυτός -άντε, και μερικοί ακόμη φίλοι, συγγενείς,
άτομα της τάξης του, της αισθητικής του, της ιδεολογίας του- έχει
ξεφύγει από την κατάσταση του ζώου και αντιμετωπίζει τους άλλους του
είδους του ως ζώα, που έχουν την ανάγκη της φιλανθρωπίας του (ή της
ζωοφιλίας του) και του οφείλουν ευγνωμοσύνη γι’ αυτήν.
Ακόμη κι αν αποδεχθεί κανείς τη χριστιανική αντίληψη της φιλανθρωπίας, πρέπει να εκκινήσει από τη βάση της, που είναι η φιλαυτία. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», λέει το ευαγγελικό πρόταγμα.
Πριν γίνουμε «φιλάνθρωποι», έχουμε αποδεχθεί το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είναι κατώτεροι από μας, έχουν χάσει ωφελήματα που για μας είναι αυτονόητα ή φυσικά: το σπίτι τους, μια πατρίδα, ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μια δουλειά. Έχουμε, δηλαδή, αποδεχθεί μια αφύσικη κατάσταση ανισότητας. Στην οποία μπορεί και να έχουμε συμβάλει.
Σιχαίνομαι τη φιλανθρωπία. Έστω κι αν σπάνια αντιστέκομαι στον πειρασμό ν’ αγοράσω ένα πακέτο χαρτομάντιλα από τα φανάρια, να υποστώ το καθάρισμα του παρμπρίζ του αυτοκινήτου ή να δώσω στο αποστεωμένο «τζάνκι» το ευρώ με το οποίο υποτίθεται θα αγοράσει τυρόπιτα και δεν θα τσοντάρει για την επόμενη δόση του. Εξαγοράζω τις τύψεις μου για το γεγονός ότι εγώ ακόμη είμαι «εντός», όταν τόσοι άλλοι είναι «εκτός», όπως οι χριστιανοί με τον οβολό τους θαρρούν ότι διαγράφουν μια από τις αμαρτίες τους και κερδίζουν ένα μέτρο στον μαραθώνιο προς τον παράδεισο. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Διόλου αθώα και ανιδιοτελής, πρέπει να ομολογήσω.
Αλλά η οργανωμένη βιομηχανία φιλανθρωπίας, στην οποία συνωθούνται θύτες και θύματα, μου είναι απεχθής. Είναι μια κολοσσιαία απάτη. Ανοίγεις το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την εφημερίδα κι είσαι μπροστά σε μια παρέλαση δημίων που περιθάλπουν τα θύματά τους λίγο πριν τα καρατομήσουν. Ή και έπειτα απ’ αυτό. Άλλος μαζεύει ρούχα, άλλος λεφτά, άλλος φάρμακα, άλλος τρόφιμα, αφού πρώτα έγδυσε, ξάφρισε, αρρώστησε και άφησε νηστικό τον αποδέκτη της αλληλεγγύης του. «Όλοι μαζί μπορούμε», «κανείς μόνος του στην κρίση». Γιατί δεν επεδείκνυαν προληπτικά την αλληλεγγύη τους, πριν η κρίση ξεβράσει τα θύματά της στο περιθώριο; Τι είπαν και τι έκαναν όταν περικόπτονταν οι μισθοί, όταν οι συντάξεις έπεφταν στα όρια της πείνας, όταν θερίζονταν τα προνοιακά επιδόματα, και μάλιστα με το ανάθεμα της επαίσχυντης εύνοιας σε «κηφήνες», όταν το ΕΣΥ και τα Ταμεία λεηλατούνταν, όταν η τρόικα πετσόκοβε το ανάπηρο κοινωνικό κράτος κι όταν η μνημονιακή ύφεση πλημμύριζε με λουκέτα και ανέργους τα οικονομικά ερείπια; Σε ποιο μέτρο κοινωνικής καταστροφής λένε «όχι» ακόμη και σήμερα οι πρωταθλητές της φιλανθρωπίας; Το αντίθετο ακριβώς συνέβη και συμβαίνει. Οι φανατικότεροι φιλάνθρωποι είναι οι κάτοχοι του μνημονιακού πρωταθλήματος. Αυτό θα μπορούσε λαϊκά να εκφραστεί και ως εξής: «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι». Ή «πρώτα μας χέζουν και μετά μας σκουπίζουν».
Σας ακούγεται χυδαίο; Όμως, δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν την αναδιανομή της δυστυχίας των θυμάτων επειδή τους είναι αδιανόητη η αναδιανομή του πλούτου των θυτών; Δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν να οικοδομηθεί στα ερείπια του κοινωνικού κράτους που οι ίδιοι κατεδάφισαν ένα εθελοντικό υποκατάστατό του; Δεν είναι πιο χυδαίο οι χρυσοδάκτυλοι της διαπλοκής και του πλιάτσικου στον κοινωνικό πλούτο να διαγκωνίζονται σε «μαραθώνιους της αλληλεγγύης»;
Η κοινωνία δεν χρειάζεται «ανιματέρ» του ανθρωπισμού, ούτε «σελέμπριτι» του πλούτου και της «γκλαμουριάς» για να αφυπνιστούν τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της. Χρειάζεται μηχανισμούς εξάλειψης της φτώχειας, της ανισότητας και της περιθωριοποίησης. Συζητάει κανείς γι’ αυτό; Όχι. Αλλά, όταν θεωρείται αδιανόητο να μείνει ανεξόφλητος ο ομολογιούχος -κατά κανόνα μέλος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που ευθύνεται για την εξαθλίωση του φτωχότερου 30%- και αυτονόητο να «κουρευτεί» ο συνταξιούχος των 600 ευρώ, το αποτέλεσμα είναι θα είναι αυξάνονται επικίνδυνα οι επαίτες και αποδέκτες της φιλανθρωπίας. Κι είναι μάλλον απίθανο να εξαγοραστούν η επικινδυνότητα και η σιωπή τους με τα ψίχουλα της επαιτείας.
Αλλά η βιομηχανία της φιλανθρωπίας προτιμά ακριβώς αυτό: να καταστήσει τους ανθρώπους, ακόμη και τους φτωχότερους και δυστυχέστερους, συνενόχους της φτώχειας και της δυστυχίας τους. Να τους πείσει ότι οι αναξιοπαθούντες πλησίον τους είναι θύματα μιας «φυσικής ανισότητας», εξίσου ακατανίκητης με τις θεομηνίες ή τις φυσικές καταστροφές. Έτσι, δεν αγαπούν τον πλησίον τους ως σεαυτόν. Απλώς, τον οικτίρουν και τον απομακρύνουν σε απόσταση ασφαλείας. Τον αντιμετωπίζουν ως απειλή που πρέπει να εξευμενιστεί. Κατ’ ουσίαν τον μισούν γιατί υπάρχει, παρ’ ότι η εξαθλίωση του άλλου είναι προϋπόθεση της δικής τους -υπαρκτής ή φανταστικής- ευδαιμονίας, καθιστώντας τη φιλανθρωπία μια αυθεντική μισανθρωπία.
Τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους πολλές ΜΚΟ, ΑΜΚΕ, αλλά και απλές ομάδες πολιτών με πληθώρα εθελοντικών δράσεων σε πεδία όπως οι κοινωνικές υπηρεσίες, το περιβάλλον, ο πολιτισμός κ.α. Όλες αυτές στηρίζουν τη δράση τους στην εθελοντική προσφορά των μελών τους. Η έννοια του εθελοντισμού έχει συνδεθεί άρρηκτα με την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά. Ομάδες πολιτών οργανώνονται χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έρχονται κοντά, δημιουργούν, αναπτύσσουν σχέσεις και φιλίες.
Τέτοιες ομάδες είναι ιδιαίτερα σημαντικό να έχουν τη στήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης γιατί σκοπός μιας υγιούς αυτοδιοίκησης είναι η διαχείριση του πλούτου που παράγουν οι πολίτες. Ο εθελοντισμός είναι μια δραστηριότητα που ενισχύεται από αυτό τον πλούτο. Δυστυχώς παρατηρούμε ότι αρκετοί τοπικοί αιρετοί αρέσκονται στην κοινωνική πολιτική της φωτογραφίας και των στεγνών δελτίων τύπου, ενίοτε και καπελώματος τέτοιων δράσεων και εθελοντικών ομάδων και όχι στην ουσιαστική στήριξη. Ο εθελοντισμός δεν είναι απλά ένας όρος, είναι στάση ζωής την οποία ή την υιοθετείς ως τέτοια ή την θυμάσαι κατά το πώς σε βολεύει.
Ακόμη κι αν αποδεχθεί κανείς τη χριστιανική αντίληψη της φιλανθρωπίας, πρέπει να εκκινήσει από τη βάση της, που είναι η φιλαυτία. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», λέει το ευαγγελικό πρόταγμα.
Πριν γίνουμε «φιλάνθρωποι», έχουμε αποδεχθεί το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είναι κατώτεροι από μας, έχουν χάσει ωφελήματα που για μας είναι αυτονόητα ή φυσικά: το σπίτι τους, μια πατρίδα, ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μια δουλειά. Έχουμε, δηλαδή, αποδεχθεί μια αφύσικη κατάσταση ανισότητας. Στην οποία μπορεί και να έχουμε συμβάλει.
Σιχαίνομαι τη φιλανθρωπία. Έστω κι αν σπάνια αντιστέκομαι στον πειρασμό ν’ αγοράσω ένα πακέτο χαρτομάντιλα από τα φανάρια, να υποστώ το καθάρισμα του παρμπρίζ του αυτοκινήτου ή να δώσω στο αποστεωμένο «τζάνκι» το ευρώ με το οποίο υποτίθεται θα αγοράσει τυρόπιτα και δεν θα τσοντάρει για την επόμενη δόση του. Εξαγοράζω τις τύψεις μου για το γεγονός ότι εγώ ακόμη είμαι «εντός», όταν τόσοι άλλοι είναι «εκτός», όπως οι χριστιανοί με τον οβολό τους θαρρούν ότι διαγράφουν μια από τις αμαρτίες τους και κερδίζουν ένα μέτρο στον μαραθώνιο προς τον παράδεισο. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Διόλου αθώα και ανιδιοτελής, πρέπει να ομολογήσω.
Αλλά η οργανωμένη βιομηχανία φιλανθρωπίας, στην οποία συνωθούνται θύτες και θύματα, μου είναι απεχθής. Είναι μια κολοσσιαία απάτη. Ανοίγεις το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την εφημερίδα κι είσαι μπροστά σε μια παρέλαση δημίων που περιθάλπουν τα θύματά τους λίγο πριν τα καρατομήσουν. Ή και έπειτα απ’ αυτό. Άλλος μαζεύει ρούχα, άλλος λεφτά, άλλος φάρμακα, άλλος τρόφιμα, αφού πρώτα έγδυσε, ξάφρισε, αρρώστησε και άφησε νηστικό τον αποδέκτη της αλληλεγγύης του. «Όλοι μαζί μπορούμε», «κανείς μόνος του στην κρίση». Γιατί δεν επεδείκνυαν προληπτικά την αλληλεγγύη τους, πριν η κρίση ξεβράσει τα θύματά της στο περιθώριο; Τι είπαν και τι έκαναν όταν περικόπτονταν οι μισθοί, όταν οι συντάξεις έπεφταν στα όρια της πείνας, όταν θερίζονταν τα προνοιακά επιδόματα, και μάλιστα με το ανάθεμα της επαίσχυντης εύνοιας σε «κηφήνες», όταν το ΕΣΥ και τα Ταμεία λεηλατούνταν, όταν η τρόικα πετσόκοβε το ανάπηρο κοινωνικό κράτος κι όταν η μνημονιακή ύφεση πλημμύριζε με λουκέτα και ανέργους τα οικονομικά ερείπια; Σε ποιο μέτρο κοινωνικής καταστροφής λένε «όχι» ακόμη και σήμερα οι πρωταθλητές της φιλανθρωπίας; Το αντίθετο ακριβώς συνέβη και συμβαίνει. Οι φανατικότεροι φιλάνθρωποι είναι οι κάτοχοι του μνημονιακού πρωταθλήματος. Αυτό θα μπορούσε λαϊκά να εκφραστεί και ως εξής: «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι». Ή «πρώτα μας χέζουν και μετά μας σκουπίζουν».
Σας ακούγεται χυδαίο; Όμως, δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν την αναδιανομή της δυστυχίας των θυμάτων επειδή τους είναι αδιανόητη η αναδιανομή του πλούτου των θυτών; Δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν να οικοδομηθεί στα ερείπια του κοινωνικού κράτους που οι ίδιοι κατεδάφισαν ένα εθελοντικό υποκατάστατό του; Δεν είναι πιο χυδαίο οι χρυσοδάκτυλοι της διαπλοκής και του πλιάτσικου στον κοινωνικό πλούτο να διαγκωνίζονται σε «μαραθώνιους της αλληλεγγύης»;
Η κοινωνία δεν χρειάζεται «ανιματέρ» του ανθρωπισμού, ούτε «σελέμπριτι» του πλούτου και της «γκλαμουριάς» για να αφυπνιστούν τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της. Χρειάζεται μηχανισμούς εξάλειψης της φτώχειας, της ανισότητας και της περιθωριοποίησης. Συζητάει κανείς γι’ αυτό; Όχι. Αλλά, όταν θεωρείται αδιανόητο να μείνει ανεξόφλητος ο ομολογιούχος -κατά κανόνα μέλος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που ευθύνεται για την εξαθλίωση του φτωχότερου 30%- και αυτονόητο να «κουρευτεί» ο συνταξιούχος των 600 ευρώ, το αποτέλεσμα είναι θα είναι αυξάνονται επικίνδυνα οι επαίτες και αποδέκτες της φιλανθρωπίας. Κι είναι μάλλον απίθανο να εξαγοραστούν η επικινδυνότητα και η σιωπή τους με τα ψίχουλα της επαιτείας.
Αλλά η βιομηχανία της φιλανθρωπίας προτιμά ακριβώς αυτό: να καταστήσει τους ανθρώπους, ακόμη και τους φτωχότερους και δυστυχέστερους, συνενόχους της φτώχειας και της δυστυχίας τους. Να τους πείσει ότι οι αναξιοπαθούντες πλησίον τους είναι θύματα μιας «φυσικής ανισότητας», εξίσου ακατανίκητης με τις θεομηνίες ή τις φυσικές καταστροφές. Έτσι, δεν αγαπούν τον πλησίον τους ως σεαυτόν. Απλώς, τον οικτίρουν και τον απομακρύνουν σε απόσταση ασφαλείας. Τον αντιμετωπίζουν ως απειλή που πρέπει να εξευμενιστεί. Κατ’ ουσίαν τον μισούν γιατί υπάρχει, παρ’ ότι η εξαθλίωση του άλλου είναι προϋπόθεση της δικής τους -υπαρκτής ή φανταστικής- ευδαιμονίας, καθιστώντας τη φιλανθρωπία μια αυθεντική μισανθρωπία.
Τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους πολλές ΜΚΟ, ΑΜΚΕ, αλλά και απλές ομάδες πολιτών με πληθώρα εθελοντικών δράσεων σε πεδία όπως οι κοινωνικές υπηρεσίες, το περιβάλλον, ο πολιτισμός κ.α. Όλες αυτές στηρίζουν τη δράση τους στην εθελοντική προσφορά των μελών τους. Η έννοια του εθελοντισμού έχει συνδεθεί άρρηκτα με την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά. Ομάδες πολιτών οργανώνονται χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έρχονται κοντά, δημιουργούν, αναπτύσσουν σχέσεις και φιλίες.
Τέτοιες ομάδες είναι ιδιαίτερα σημαντικό να έχουν τη στήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης γιατί σκοπός μιας υγιούς αυτοδιοίκησης είναι η διαχείριση του πλούτου που παράγουν οι πολίτες. Ο εθελοντισμός είναι μια δραστηριότητα που ενισχύεται από αυτό τον πλούτο. Δυστυχώς παρατηρούμε ότι αρκετοί τοπικοί αιρετοί αρέσκονται στην κοινωνική πολιτική της φωτογραφίας και των στεγνών δελτίων τύπου, ενίοτε και καπελώματος τέτοιων δράσεων και εθελοντικών ομάδων και όχι στην ουσιαστική στήριξη. Ο εθελοντισμός δεν είναι απλά ένας όρος, είναι στάση ζωής την οποία ή την υιοθετείς ως τέτοια ή την θυμάσαι κατά το πώς σε βολεύει.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση οφείλει να αναλαμβάνει
πρωτοβουλίες που να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή των πολιτών σε εθελοντικές
δράσεις αξιοποιώντας το πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο των εθελοντών προς
όφελος της τοπικής κοινωνίας χωρίς βέβαια να φιλοδοξεί να υποκαταστήσει
απαραίτητες δομές της πολιτείας. Η δεξαμενή των ενεργών πολιτών πρέπει
να αποτελέσει την ισχυρή βάση πάνω στην οποία μπορεί να δομηθεί μια
κοινωνία αλληλεγγύης και συμμετοχής. Η θέσπιση νέων μορφών εθελοντικής
δράσης στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης απαιτεί πέρα από τη
διάδοση της εθελοντικής κουλτούρας ένα νέο προσανατολισμό - το πέρασμα
από τις παραδοσιακές μορφές εθελοντισμού - φιλανθρωπίας στο πεδίο της
κοινωνικής οικονομίας με προγραμματισμό, στόχους, θεσμικές υποδομές και
μετρήσιμα αποτελέσματα σε αυτό που λέγεται τρίτος τομέας της οικονομίας.
Προαπαιτούμενα για την προώθηση του εθελοντισμού στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι:
- Η οριζόντια - αναδραστική επικοινωνία για τη διάδοση πληροφόρησης και γνώσης - παράλληλα με τη διάδοση της εθελοντικής κουλτούρας.
- Διατυπωμένες θέσεις για την κοινωνική οικονομία, την οικολογία, τον πολιτισμό και την αυτοοργάνωση των πολιτών.
- Δομές στήριξης και συμβουλευτικής των εθελοντικών οργανώσεων σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο.
- Θεσμοθέτηση πόρων και κανόνων αξιολόγησης των εθελοντικών οργανώσεων.
- Θεσμοθέτηση του συμμετοχικού προϋπολογισμού. Οι πολίτες συναποφασίζουν για το που θα διατεθούν οι οικονομικοί πόροι.
Κάτι που λίγοι γνωρίζουνε είναι ότι ο
εθελοντισμός στην τοπική αυτοδιοίκηση απέκτησε νομική βάση με το
Ν.3852/07.06.2010 "Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της
Αποκεντρωμένης Διοίκησης- Πρόγραμμα Καλλικράτης", (άρθρο 76, 83 και
178). Ο νόμος του Καλλικράτη που πολύ εύκολα κάποιοι βιάζονται να
λοιδορήσουν και να καταγγείλουν ότι ευθύνεται εν μέρει για την
οικονομική κρίση των Δήμων προβλέπει τη σύσταση Γραφείων Εθελοντισμού.
Ήδη σε 15 Δήμους της χώρας λειτουργούν Γραφεία Εθελοντισμού. Πριν λοιπόν
βιαστούμε να αφορίσουμε έναν ολόκληρο νόμο ας αναρωτηθούμε αν φταίει ο
ίδιος ο νόμος ή διατάξεις του νόμου που δεν εφαρμόστηκαν σωστά ή
καθόλου, ας θυμηθούμε τις επιτροπές διαβούλευσης πολιτών, το συνήγορο
του Δημότη κ.α. Φταίει άραγε ο νόμος ή μήπως οι Δήμαρχοι που κατά τα
προηγούμενα χρόνια σπατάλησαν χρήματα σε έργα βιτρίνας και
εντυπωσιασμού, η αδιαφάνεια στα οικονομικά των Δήμων, ή η μη λήψη
συλλογικών αποφάσεων μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες πολιτών και
τοπικών φορέων;
Οι επιτήδειοι
εμφανίζονται κυρίως στα υποψήφια θύματα ως εκπρόσωποι των συλλόγων ΑμεΑ ,
οι οποίοι με πρόσχημα την δημιουργία δομών, την ενίσχυση και την
βελτίωση υποδομών και την καλύτερη ποιότητα ζωής των ατόμων με αναπηρία,
ευαισθητοποιούν τα θύματα τους και στη συνέχεια τους λένε να
ενισχύσουν το Σύλλογο με όποιο χρηματικό ποσό θέλουν.
Διαβάστε περισσότερα στο: https://www.taxydromos.gr/Topika/52389-ekanan-thn-anaphria-apath.html
Διαβάστε περισσότερα στο: https://www.taxydromos.gr/Topika/52389-ekanan-thn-anaphria-apath.html
Οι επιτήδειοι
εμφανίζονται κυρίως στα υποψήφια θύματα ως εκπρόσωποι των συλλόγων ΑμεΑ ,
οι οποίοι με πρόσχημα την δημιουργία δομών, την ενίσχυση και την
βελτίωση υποδομών και την καλύτερη ποιότητα ζωής των ατόμων με αναπηρία,
ευαισθητοποιούν τα θύματα τους και στη συνέχεια τους λένε να
ενισχύσουν το Σύλλογο με όποιο χρηματικό ποσό θέλουν.
Διαβάστε περισσότερα στο: https://www.taxydromos.gr/Topika/52389-ekanan-thn-anaphria-apath.html
Διαβάστε περισσότερα στο: https://www.taxydromos.gr/Topika/52389-ekanan-thn-anaphria-apath.html
Οι επιτήδειοι
εμφανίζονται κυρίως στα υποψήφια θύματα ως εκπρόσωποι των συλλόγων ΑμεΑ ,
οι οποίοι με πρόσχημα την δημιουργία δομών, την ενίσχυση και την
βελτίωση υποδομών και την καλύτερη ποιότητα ζωής των ατόμων με αναπηρία,
ευαισθητοποιούν τα θύματα τους και στη συνέχεια τους λένε να
ενισχύσουν το Σύλλογο με όποιο χρηματικό ποσό θέλουν.
Διαβάστε περισσότερα στο: https://www.taxydromos.gr/Topika/52389-ekanan-thn-anaphria-apath.html
Διαβάστε περισσότερα στο: https://www.taxydromos.gr/Topika/52389-ekanan-thn-anaphria-apath.html
